Հարգելի համերկրացիներ!
Այսօր Ադրբեջանը ապրում է իր անկախության ութերորդ տարին: Անկախության տարիներին մեր ձեռք բերած կարևոր նվաճումներից մեկը՝ մեր պատմության երկար տարիներ գաղտնի պահված, կեղծված և աղավաղված ժամանկաշրջանի և դեպքերի օբյեկտիվ պատկերն ստեղծելու հնարավորության ձեռք բերելն է: Նման դեպքերից մեկն էլ՝ մեր պետության կողմից արդեն իր քաղաքական ու իրավական գնահատակականն ստացած և տարելիցը նշվող Ադրբեջանցիների ցեղասպանության օրն է:
Ամեն տարի մարտի 31-ը նշելով որպես Ադբեջանցիների ցեղապանության օր, մենք մեկ անգամ ևս վերադառնում ենք պատմական անցյալ և սրտի կսկիծով նշում մեր ժողովրդի հանդեպ բացահայտ իրագործված մասշտաբային ակցիաները:
XIX-XX դարերում մեր ժողովուրդը մի շարք ծանր ողբերգություններ է ապրել: Մեծ պետությունների վարած իմպերիալիստական քաղաքականության խարդախ ու դաժան իրականացնող հայերի ձեռքով բազմաթիվ ադրբեջանցիների հանդեպ էթնիկական զտում և ցեղասպանություն է իրագործվել, ծանր զրկանքների, ազգային ողբերգության ու տանջանքների են եթարկել մեր ժողովրդին: Հարյուր հազարավոր խաղաղ ադրբեջանցիներ ոչնչացվել են ազգային պատկանելության համար, վտարվել են իրենց պապենական հողերից, Ադրբեջանի հնագույն բնակավայրերը վերածվել են ավերակների:
Հայ ազգամոլների՝ դարեսկզբին Ռուսատանի իմպերիալիստական քաղաքականությունից, 40-50-ական թթ. Խորհրդային վարչակարգից օգտվելով, իրագործած ցեղասպանության քաղաքականությունը 80-ական թվականների սկզբներից սկսած, վերակառուցման քողի ներքո էլ ավելի է սաստկացել և նրանք նորանոր ողբերգություններ են բերել ադրբեջանական ժողովրդին: Ցավոք այդ արյունոտ ակցիաներին ոչ միջազգային հանրությունը, ոչ էլ Ադրբեջանի ղեկավարները ժամանակին սկզբունքային գնահատական չեն տվել և այդպիսով, հնարավորություն են ստեղծել ազգայնամոլ-անջատողական ուժերի անկաշկանդ գործելու համար: Եվ դրա հետևանքով է, որ 1988 թվականից առաջացած այսպես կոչված ղարաբաղյան հակամարտության նախնական փուլում հարյուր հազարավոր ադրբեջանցիներ ազգային պատկանելության համար ոչնչացվեցին և վտարվեցին իրենց պատմական հողերից, 1990 թ. հունվարին Բաքվում և Ադրբեջանի մյուս վայրերում այդ անարդարությունների դեմ բողոքի ձայնը բարձրացրած ժողովրդի դեմ ծանր ոճրագործություններ են իրագործվել, 1992 թ. տեղի է ունեցել Խոջալուի արյունոտ ցեղասպանությունը:
Հայ ագրեսորների և «Մեծ Հայաստանի» գաղափարախոսների էթնիկական զտման ավանտյուրիտական շարժման արդյունքում՝ մեկ միլիոնից ավել մեր հայրենակիցները վտարվել են իրենց հայրենական օջախներից, ենթարկվել են զանազան անմարդկային զրկանքների: Միայն XX-րդ դարում երկու միլիոնից ավել ադրբեջանցիներ՝ ենթարկվել են մեր թշնամիների վարած դաժան ցեղասպանության քաղաքականության ծանր ազդեցությանը: Սակայն, չնայած այդ ողբերգություններին, դժվարություններին, մեր ժողովուրդն ապրել է, պահպանել է իր անկախության վճռականությունը և ամուր կամք է ցուցաբերել:
Մենք այսօր մենք մեկ անգամ ևս հայացք ենք գցում մեր պատմությանը: Հպարտանում ենք մեր հաջողություններով, վշտանում ենք մեր կորուստների համար: Այժմ Ադրբեջանի որպես անկախ պետություն գոյատևելու, իր արդադարցի ձայնը ողջ աշխարհում տարածելու և անցյալում տեղի ունեցած անարդարությունների վերացման ուղղությամբ ջանքեր գործադրելու համար ստեղծվել են բոլոր հիմքերը:
Մեր առջև դրված հիմնական պարտականություններից մեկն է՝ վերջին դարում մեր ժողովրդի հանդեպ իրագործված ցեղասպանության վերաբերյալ ներկայիս ու գալիք սերունդների մոտ ամուր ազգային հիշողություն ձևավորելը, այդ ողբերգություններին ողջ աշխարհում քաղաքական գնահատական տալը, նրա ծանր հետևանքների վերացնելուն և այլևս նման իրավիճակների չկրկնվելուն հասնելը: Իսկ դրա համար պետք է ամուր ու անխախտելի ազգային միասնություն ցուցադրենք: Մեր ժողովրդի հանդեպ իրականացվելիք ցանկացած դավաճանության և ագրեսիայի առաջը կարելի է առնել՝ բոլորիս համար բարձրագույն նպատակ հանդիսացող անկախ Ադրբեջանի պետության անխոնջ պայքարի համար վճռականությամբ ու կամքի միջոցով:
Ձեզ կոչ եմ անում՝ հանուն մեր ժողովրդի ազգային շահերի ու իրավունքների անխոնջ պայքարի:
«Ազերբայջան» պարբերական, 1 ապրիլի 1999 թ.
