Այդ փաստաթուղթը 1920 թ. հուլիսի 20-ին Թիֆլիսում գտնվող, Կովկասի հարցով Ֆրանսիայի այն ժամանակվա գերագույն հանձնակատար Դամիեն դե Մարտելի կողմից ուղարկվել է ֆրանսիայի Արտաքին գործերի նախարարություն:
Այդ պատմական փաստաթղթից կատարված քաղվածքում ասվում է. «…Ինչ վերաբերում է այդ ռազմական գործողություններին, ապա ես Հայաստանից նոր ժամանած ականատեսներից տեղեկատվություն եմ ստացել դրանց անցկացման ձևերի մասին: Հունիսի վերջերին Իրավանի հարավում հայկական զորքերը շրջապատել են 40 000-ից ավել մահմեդականներ (ադրբեջանցիներ) ապրող 25 թաթարական (ադրբեջանական ) գյուղերը: Մայրաքաղաքին մոտ գտնվող տարածքում ապրող և անկախության որևէ գաղափարներ չունեցող տեղի բնակչությունը միշտ ապրել է հանգիստ ու խաղաղ պայմաններում: Նրանց հրետանային գնդակոծությամբ վտարելով իրենց հարազատ գյուղերից, նետել են Արազ գետը: Իսկ դատարկված գյուղերը կարճ ժամանակում զավթել են եկվոր հայերը: Այդ իրադարձության ժամանակ հայ զինվորնրի կողմից 4 000 մարդ, այդ թվում կանայք ու երեխաներ նետվել են Արազ գետն ու սպանվել»:
Այս փաստաթուղթը մի կողմից վկայում է այն մասին, որ հայերը նշված ժամանակահատվածում օգնության համար դիմելով ֆրանսիացիներին, կոչ են արել՝ նրանց պաշտպանել բոլշևիկներից և նույնիսկ օկուպացնել Թուրքիայում «հայկական պատմական հողերը»:
Մյուս կողմից, Կովկասի հարցով Ֆրանսիայի գերագույն հանձնակատարը հաստատում է ադրբեջանցիների հանդեպ իրագործված ցեղասպանության փաստը:
Մի խոսքով, փաստը մնում է փաստ:
