VI -րդ դարի սկզբին Սասանիների կողմից ալբանական արշակունիների տոհմի վերացնելը, հող նախապատրաստեց՝ Շիրվանում, Շաբրանչայ և Գիլգիլչայի ավազանների տարածքում «շիրվանշահ» տիտղոսով տիրապետողների գլխավորած նոր կառուցվածքի կազմավորման համար: Նրա հյուսիսային սահմանը Դերբեդն էր: Պատմական ավանդության համաձայն, այդ պետության հինադիրն է համարվում Սասանիների տիրակալ Արդաշիր I-ը (224-241), մեկ այլ ենթադրության համաձայն՝ Խոսրով IԱնուշիրվանը (531-579): Աղբյուրներում նախնական շիրվանշահերի անվան մասին տեղեկատվություններ չկան: Պետք է նշել, որ շիրվանշահերը պատմության ընթացքում պայքարել են ինքնիշխանության համար և երկիրը հիմնականում կառավարել են անկախ ձևով: Սակայն Շիրվանը զավթիչների իշխանության տակ անցնելուց հետո, շիրվանշահերը գտնվել են վասալական կախվածության վիճակում և հարկ են վճարել իրնց ինքնիշխանության համար:

Արաբական տիրապետության ժամանակ (X-րդ դարում և հետագայում) Շիրվանի սահնանները հյուսիսում հասնում էին մինչև Կովկասյան լեռների հարավ-արևելյան լանջերը, հարավ-  արևմուտքում նրան Արրանից ու Մուղանից բաժանում էր Քուռ գետը, հյուսիս-արևմուտքից սահմանները հասնում էին մինչև Գանըխ (Ալազան) գետը, արևելքում՝ Կասպից ծովը: Չնայած Շիրվանշահերի պետությունը տաս դարվա ընթացքում հերոսաբար պայքար էր մղել իր անկախության համար, 1538 թ. հետո փաստորեն կորցրեց իր անկախությունը: Պատմական ասպարեզ դուրս եկած՝ ադրբեջանական Սեֆևիների հզոր պետության զորքերի հարվածների հետևանքով վերջ տրվեց նրա գոյությանը: Շիրվանի պետության մայրաքաղաքն էր Շամախին: XII -րդ դարից Բաքու քաղաքը վերածվում է նստավայրի, իսկ հետագայում XV -րդ դարում մայրաքաղաքը ամբողջությամբ տեղափոխվում է այնտեղ:

 

Պատմական ադրբեջանական պետություններ, Բաքու, 2012, էջ 74