Ռուսաստանի՝ Իրանից հայերի վերաբնակեցման հիմնական նպատակներից մեկը էր՝ «քրիստոնեականացնել», ավելի ճիշտ «հայկականացնել» Ադրբեջանի գավառները: 19-րդ դարի 30-կան թթ. սկզբներին Անդրկովկասի «վարչական կառուցվածքը» որոշելու համար այդ տարածքներ ժամանած սենատորներ Պ.Ի. Կուտայսովը և Յ. Ի. Մեչնիկովը նույնպես այդ նպատակն էին հետապնդում: Նրանք «այդ երկրի բնակչությանը ուղղափառ կրոնի ճառագայթներով լուսավորելու և կենարար խաչը իսլամական փլատակների վրա բարձրացնելու» համար առաջարկում էին՝ «այդ տարածքների բնակիչներին ստիպել ռուսերեն խոսել, մտածել ու զգալ »:

…Ռուսաստանը 1826 թվականից սկսել է Կովկասը միացնել իր տարածքներին: Այդ ժամանակվա ռուսական փաստաթղթերի համաձայն, Ղարաբաղում ապրել է 90 հազ. մարդ: Այնտեղ կար մեկ մեծ քաղաք և 600 գյուղ ու նրանցից միայն 150-ում են հայեր ապրել: Իսկ 19-րդ դարի վերջերին  տեղի բնակչության մեծ մասին բռնությամբ վտարելուց հետո, հայերը դարձան այդ տարածքի հիմնական բնակիչները: 1828-1830 թթ. ռուսների կողմից այդ հողերում 130 հազարից ավել հայեր վերաբակեցնելու և տեղի բնակիչիների տներն ու հողերը նրանց տրամադրելու հիմնական պատճառն այն էր, որ նրանք գիտեին, որ հայերը աջակցելու են  Ռուսական  կայսրությանը: