“Kvartet” rubrikasının qonaqları yazıçılar Fazil Güney və Varisdir.

 

Birinci söhbət

 

Fuad Babayev: Fazil müəllimin ilk hekayəsi 1965-ci ildə çap olunub. Varis müəllimin ilk hekayələri isə məncə, 1990-cı ildə.

 

 Varis: İlk hekayələrim 1990-cı ildə İsmayıl Şıxlının təqdimatında “Ulduz” jurnalında dərc olunub.  Ədəbiyyata gəlişim bu hekayələrdən başlayıb.

 

Fuad Babayev: İlk sualımız elə belədir: hekayə sizin fərdi yaradıcılığınızda hansı rolu oynayıb?

 

Fazil Güney: İlk hekayələrim dediyiniz kimi 1965-ci ildə “Azərbaycan gəncləri” qəzetində dərc olunub. O vaxt mən şərqşünaslıq fakültəsində oxuyurdum. Ərəb dilini öyrənmək çox vaxt aparırdı. Ədəbiyyat dərnəklərinə gedirdik. Ramiz Rövşən, Seyran da orada idi. Vaxt olmadığından, mən kiçik hekayə yazmağa başladım. Kiçik hekayələri redaksiyalar qəbul edirdi və nəşr etməyə də yer tapırdılar. Amma vaxtım çox getdiyindən qərara aldım ki, ədəbi yaradıcılığı bir müddət dondurum. Gücü verdim dil öyrənməyə, düşündüm ki, yaradıcılıqla sonra da məşğul olmaq olar. Dördüncü kursdan sonra bir illiyə Əlcəzair Universitetinə getdim. Oradan qayıtdıqdan sonra Müdafiə Nazirliyi bizi iki illiyə Almatıya apardı və leytenant rütbəsi ilə başladım hərbi tərcüməçiliyə. Sonra Suriyaya göndərdilər. Ərəb-İsrail müharibəsi zamanı həmin ölkədə çalışdım və Bakıya bir də 1974-cü ildə qayıtdım. Məndən soruşurdilar ki, niyə getdiyim ölkələr haqqında yazmıram. Cavab verirdim ki, getdiyim ölkələr haqqında gördüklərimi yazsam, mənim ölkə xaricinə yolumu birdəfəlik bağlayacaqlar. Həm də mən realizmin tərəfdarı olsam da, sosialist realizmini qəbul edə bilmirdim. Ona görə də daha çox felyeton və pamflet janrına üstünlük verirdim. Pamflet bir az siyasi janrdır və bədiilik də var. Mən o vaxt Suriya qəzetində də bir yazı yazmışdım, amma xəbərdarlıq etdilər ki, sovet adamları xarici qəzetlərdə çıxış etməməlidirlər. Pamfletlər kitabım çıxdı. Bir növ siyasi hekayələr idi bunlar. Misir-İsrail-Amerika münasibətlərindən, Ənvər Sadatın Knessetdə çıxışından yazırdım.  Sonra İraqa və Liviyaya getdim. Baş verən hadisələri qeydə alırdım. Tezliklə mənim “Dilmanc” adlı avtobioqrafik kitabım çıxacaq. Bunların hamısı orada əksini tapacaq.

 

Fuad Babayev: Tərcüməçi kimi səfərləriniz yəqin ki, sovet dövründə olub?

 

Fazil Güney: Bəli, sovet dövründə olub.

 

Fuad Babayev: İndi artıq 25 ildir ki, müstəqilik. Bu dövr ərzində hekayə janrı əlbəttə ki, yaradıcılığınızda olub?

 

Fazil Güney: Oldu. Mən indi sizə hekayələrdən ibarət “Yalanın gerçəkliyi” kitabımı gətirmişəm.

 

Fuad Babayev: Bu kitab hekayələr toplusudur?

 

 

Fazil Güney: Hekayələr, esse və iki povestimdir. Mən sizin Azərbaycan hekayəsi ilə bağlı birinci söhbətinizi oxudum. Orada belə bir fikir var idi ki, hekayə yazmaq roman yazmaqdan daha çətindir. Mən bu fikirlə razılaşmıram. Hekayə və şeir ötəri hissdir, bir süjeti var, yazırsan, gedir. Amma romanda əsas və əlavə süjet xəttləri olur. Amma bir yaxşı qeyd də var idi ki, roman yazmaq üçün bütöv bir ömür yaşamalısan. Romanın öz tələbləri var. İndi bir-iki nəfər gəncin yazdığı roman deyil. Roman, bədii nəsr, hekayə Şərq ədəbiyyatına 19-cu əsrin ortalarında gəlib. Müasir roman janrı Servantesin “Don Kixot”u, Conatan Sviftin “Qulliverin macəraları” ilə başlayıb. 19-cu əsrdə roman janrı pik nöqtəsinə çatanda, Şərqdə bu janr hələ “iməkləyirdi”. Həm də ilk yaranan romanlar nağıl kimi idi. Mən mərhum alimimiz Aida İmanquliyevanın elmi rəhbərliyi ilə  Suriya ədəbiyyatında roman janrı mövzusunda elmi iş müdafiə etmişəm. Ona görə də bir qədər bu mövzunu bilirəm.

 

Fuad Babayev: Varis müəllim, Siz 10-dək romanın müəllifisiniz. Geniş oxucu kütləsi Sizi daha çox roman müəllifi kimi tanıyır. Amma 1990-cı ildə hekayə müəllifi kimi ədəbiyyata gəlmisiniz. Yaradıcılığınızda hekayə hansı yeri tutur?

 

Varis: Ümumiyyətlə, mən hekayə və roman janrı arasında hansı fərqi görürəm? Mənim aləmimdə hekayə birmərtəbəli evdir, hekayə isə göydələndir. Hekayə bir anın, psixoloji vəziyyətin ortaya qoyduğu məhsuldur, roman isə uzun illərin axtarışıdır. Bunu əsas götürsək, istənilən bənna fəaliyyətinə ilk növbədə birmərtəbəli evdən başlamalıdır. Əksər böyük yazıçılar da ilk qələm təcrübəsinə hekayədən başlayıblar. 1990-cı ildə xalq yazıçısı İsmayıl Şıxlı vaxtının məhdudluğuna rəğmən mənim hekayələrimi oxumuşdu. Və beləcə bu hekayələr “Ulduz” jurnalında dərc olundu. Yalnız 2008-ci ildə mən artıq roman yazmağa başladım. 10 romanım Bakıda, 3-ü Türkiyədə, 2-si Özbəkistanda nəşr olundu. Amma Rusiya və Amerikada da kitablarım çıxıb. Azərbaycan yazıçısı üçün sərhəddən kənara çıxmaq çox çətindir. Təbii ki, dünya ədəbiyyatı dillərində – ingilis, fransız, rus dillərində dünyaya çıxmaq daha asandır. Türkdilli olduğumuzdan mənim kitablarımın Türkiyə və Özbəkistanda nəşri mümkün oldu. Rusiyada yalnız bir neçə hekayəm dərc olundu və onların hesabına Rusiya Yazıçılar Birliyinin üzvü oldum. Bu birlik proza.ru ilə birlikdə “ilin yazıçısı” müsabiqəsini keçirir. Həmin müsabiqədə mənim üç hekayəm final mərhələsinə çıxdı – “Sarı dəftərin əhvalatı”, “Paslı dəmir çətir” və “Unudulmuşlar”. Bu hekayələrlə müsabiqənin diplomuna layiq görüldüm. Bir neçə hekayədən ibarət “Metamorfoza” romanım var. Bu romanla bağlı Amerikadan təklif gəldi və orada psixoloji roman adı ilə çap olundu. Əslində isə hekayələr toplusudur. Cari ildə Moskva ədəbi mükafatının “şort list”inə mənim esse və hekayələrimin daxil olduğu “Yanvarın on üç günü” kitabım daxil edilib. İnsan öz gücü hesabına irəliləyirsə, dünyada romanla tanınmaq bir az çətindir. Hamı daha çox tanınmış, reklam olunan müəlliflərin əsərlərini alır. Ona görə də məncə, reklamsız romanla tanınmaq çox çətindir. Amma hekayə yığcamdır, rahatdır, portallarda çap olunur və tanınır. Hekayələr dünya oxucusuna çıxmaq üçün mənim ilk addımlarımdır.

 

 

Fuad Babayev: Çox gözəl. Aydın oldu ki, həm Fazil müəllimin, həm də Varis müəllimin yaradıcılığında hekayə böyük rol oynayır. Ötən söhbətimizdə də biz bu sualı qaldırmışdıq ki, ümumilikdə Azərbaycan hekayəsinin ədəbiyyatımızda “sağlıq” durumu nə yerdədir? Varis müəllim müvəffəqiyyət amaclı Azərbaycan yazıçısının “uğur düsturu” barəsində yaxşı danışdı. Hekayə tərcümə etdirilmək, dərgilərdə, saytlarda çap olunmaq baxımından daha əlverişlidir. Yeri gəlmişkən, Fazil müəllim də elə söhbətimizin əvvəlində bu məsələni qeyd etmişdi. Bəs Azərbaycan hekayəsinin “ixrac” potensialı necədir?

 

Fazil Güney: Çox zəifdir, hətta yox dərəcəsindədir. Çünki bu müəllifin və ya Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin kiçik büdcəsi hesabına baş tuta biləcək bir iş deyil.

 

Fuad Babayev: Amma menecment məsələsi də var. Varis müəllim bunları müstəqil həll edib.

 

Fazil Güney: Bu, sevindiricir. Amma belə hallar tək-tükdür. Bununla iş olmaz. Mənə də oğlum əsərimi tərcümə edib, Amerikada çapının təşkilini təklif etmişdi. Bu işə sistemli yanaşılmalıdır. Nazirlər Kabineti yanında Tərcümə Mərkəzi yaradıldı. Yazıçılar Birliyinin Bədii Tərcümə Mərkəzi var, onların da vəsaiti yoxdur.

 

Fuad Babayev: Yəni hekayələr var, yazılır, xaricə çıxarılmağa da layiqdir. Amma texniki, təşkilati məsələlər buna imkan vermir.

 

Fazil Güney: İstər ədəbiyyat, istərsə də kinonun, incəsənətin digər sahələrinin arxasında dövlət durur. Tutaq ki, rus dili ən gənc dillərdən biridir. Lakin rus dövləti yaranıb, genişlənəndən sonra, rus dili də inkişaf etdi. Mən təəssüf ki, Varis müəllimin hekayələri ilə tanış deyiləm. Ola bilsin ki, Avropada da geniş tanına biləcək səviyyədədir onlar. Amma Avropa ölkələrinin müəllifləri daha çox tanınır. Üstəlik onlar da közü öz tərəflərinə çəkirlər. Düşünürəm ki, vəziyyət belədir. Mən Tərcümə Mərkəzinin işlərinə də baxıram. Əsasən, rus dilindən tərcümə edirlər. İmkan varsa, həmin əsərlər əcnəbi dillərdən tərcümə olunmalıdır. Bizdə əcnəbi dilləri bilənlər var, qoy onlara da yol açılsın və həvəslənsinlər. Əsər vaxtilə rus dilinə tərcümə olunub, o vaxtkı senzura da özünə sərf etməyən hissələri qayçılayıb, çıxarıb. Bizdə isə rus dilindən götürüb, tərcümə edirlər. Üstəlik bir əsər tutaq ki, ispan dilindən ruscaya, ruscadan isə Azərbaycan dilinə tərcümə olunursa, heç son mərhələdə onu tanımayacaqsan. Ona görə də tərcümə orijinaldan edilməlidir.  Şükür Allaha, mütəxəssislərimiz çoxdur və diqqət də buna yönəldilməlidir. Eyni zamanda hekayələrimiz də tanıdılmalıdır. Bir almanax çıxmışdı. Vaqif Sultanlı bir xarici ilə birgə ingilis dilində hərədən bir hekayə tərcümə etdirmişdi, o cümlədən də məndən. Belə təşəbbüslər olur, amma azdır və zəifdir.

 

Fuad Babayev: Varis müəllim, Siz maşallah ən çox tərcümə olunan yazıçılardansınız. Yəqin ki, Özbəkistanda və Türkiyədə romanı çap olunan Azərbaycan yazıçısı tapmaq çox çətindir. Arenaya çıxmaq üçün tərcümə çox vacibdir. Bu məsələni necə optimallaşdırmaq olar? Sirr deyilsə, Siz özünüz bunu necə həll etmisiniz?

 

 

Varis: Əgər əcnəbi bir yazıçının Azərbaycanda kitabı tərcümə edilib, çap olunursa, təbii ki, onlar gəlib, burada bu işi pul verib, həll etmirlər. Təşəbbüs Azərbaycandan gəlir, görürük ki, bu əsər maraqlıdır, götürüb tərcümə edirik və müəllifə də qonorar veririk. Dünyada model belədir. Mənim kitabım da Rusiyada, Türkiyədə, Özbəkistanda çıxırsa, təşəbbüs onlardan gəlir, mən tərcüməyə görə pul vermirəm. Tərcümə olunur və mən də cüzi də olsa, qonorar alıram. İndi bir neçə nəşriyyat çağdaş əcnəbi müəlliflərin əsərlərini rus dilindən, bəzilərini isə orijinaldan tərcümə edib, oxuculara çatdırırlar. Azərbaycan ədəbiyyatının dünyaya tanıdılması isə məhəlli xarakter daşımamalıdır, fərdi təşəbbüslər şəklində olmamalıdır. Mən 1905.az portalı üçün “Bir dəstə xrizntema” hekayəsi yazmışdım. Hekayənin qısa süjeti belədir ki, İsraildə yaşayan bir jurnalist Qubaya, babasının yanına gəlir. Babasından soruşur ki, nə üçün adını Rauf qoyublar. Babası danışır ki, Rauf onun həlak olmuş qardaşının adıdır. Qubada sevgilisinə xrizantema dəstəsi alarkən ermənilər tərəfindən öldürülüb. Beləcə ermənilərin törətdikləri Quba soyqırımı haqqında müxtəsər məlumat verir. Proza.ru saytında dərc edildikdən sonra Ümumdünya Dağ Yəhudiləri Konqresi bu hekayəni məsləhət görülən ədəbiyyat kimi öz portalında yerləşdirdi. Neçə min nəfər hekayəni oxudu və çoxlu reaksiya gəldi. Hətta yazmışdılar ki, onlar erməniləri türklərin düşməni hesab edirmişlər, amma sən demə, bəşəriyyətin düşməni imişlər. Mən bunu özümün balaca qəhrəmanlığım sayırdım. Çünki ermənilər hər bir şərhə öz fikirlərini yazır, hadisələrin belə olmadığını sübut etməyə çalışır, şərhlərin altına videolar qoyurdular. Hekayələrin özünün də müxtəlif janrları var. Tutaq ki, Artur Konan Doyl detektiv hekayə, Selincer dramatik hekayə, O.Henri novella, Çexov məişət mövzusunda hekayələr ustası idi. Bədnam qonşularımızda da bir Uilyam Saroyan olub. O, regional hekayəçiliyin əsasını qoyub. Saroyan tanındıqdan sonra yaradıcılığını erməni xalqının faciələrinə, göz yaşına həsr edib. Qondarma “erməni soyqırımı”nın dünyada yayılmasında onun hekayələrinin də rolu olub. Məncə, ermənilərə öz silahları ilə cavab vermək lazımdır. Ona görə də mən “Qar uçqunları” adlı bir hekayə yazıb, Rusiyada dərc etdirdim. Bu hekayədə mən 200 min erməninin faşistlər tərəfində “erməni legionu” adı ilə vuruşmasını qabartmışdım. Hekayədə də erməni mənbələrindən istifadə etmişdim. Bu hekayə də ermənilərdə qıcıq yaratdı. “Yaş əsgər çəkmələri” hekayəm isə minlərlə erməninin təkidindən sonra proza.ru saytından “millətlərarası ədavət yaratmaq cəhdi”nə görə çıxarıldı. Yəni sözümün canı odur ki, hekayə mənim üçün həm də silahdır və buna diqqət ayırmaq lazımdır.

 

Fazil Güney: Mən həmkarımın bu fəaliyyətini çox bəyənirəm.

 

Fuad Babayev: Təqdirəlayiq məsələdir.  

 

Fazil Güney: Eyni zamanda mənbələrdən istifadəsi də gərəkli işdir. Bizim xalqımızın erməni faşizmi ilə mübarizəsi ədəbiyyatda aparıcı xətt olmalıdır.

 

Fuad Babayev: Bizim hər bir yazarımızın həvəslənməsi üçün qonorar mühüm amillərdən biridir. Hekayənin bir cəhəti də var ki, onu tez yazıb, tez də qonorar almaq olar. İndi hekayə yazıb qonorar almaq mümkündürmü? Orta satistik Azərbaycan yazıçısının hekayəsini sata biləcəyi bazar varmı?

 

Varis: Yoxdur.

 

Fazil Güney: Yoxdur. Ancaq Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin nəşrləri qonorar verir. O da simvolik məbləğdə. Şeir bir duyğudur, gəlir, həmin mənzərəni çəkirsən, gedir. Amma roman neçə-neçə lövhələr, surətlərdir. Mən 1990-cı illərin sonlarından Qarabağ müharibəsi ilə bağlı “Qara qan” romanını yazıram. Bəs bunu necə yazmalısan ki, qəzet məqaləsinə oxşamasın? İnsanlar baxıb deməsinlər ki, əşi, bu hadisəni bilirik də, olub, keçib. Mən çox düşünüb bir süjet tapdım, bəyənildi də. Hətta I cild çıxandan sonra Türkiyədən təklif etdilər ki, romanı ver, bir film çəkək. Amma dedim ki, roman hələ bitməyib, mən qələbəni gözləyirəm.

 

Fuad Babayev: Deməli, hər ikiniz təsdiq edirsiniz ki, Azərbaycan hekayəsi ən mühüm həvəsləndirici amillərdən birindən-qonorardan məhrumdur. Amma hekayələr yazılır. Ola bilsin ki, başqa bir əks-rabitə var. Bəlkə televiziya, radio, kino hekayələrə müraciət edir, filmlər, televiziya tamaşaları, radio-tamaşalar hazırlanır? Belə bir industriya varmı?

 

Fazil Güney: Epizodik hallarda olur. Bir də ki, kim-kiminsə tanışıdırsa, qohumudursa, onun əsərlərinə müraciət edə bilərlər. Bu, bizim cəmiyyətimizin xəstəliyidir. Bu yaxınlarda bir müsabiqə olmuşdu və mən birinci mükafatın verildiyi hekayə ilə tanış oldum və dəhşətə gəldim. Bir abzasdan sonra oxuya bilmədim və onun haqqında bir yazı yazdım.

 

Fuad Babayev: Belə çıxır ki, müsabiqələrdə də vəziyyət ürəkaçan deyil?

 

Fazil Güney: Bizdə bir virus kimi yayılıb, harada kimin tanışı varsa, onu qabağa çəkir. Hətta öz kitablarımızı da əmək haqqımız hesabına çap etdiririk. Yaxud da ki, hansısa ürəyi yanan tapılır ki, sponsorluq eləsin. Məndə hələlik belə bir adam tapılmayıb. Bizim imkanlı adamlarımız da başqa-başqa işlərə pul xərcləyirlər.

 

Fuad Babayev: Bəs hekayə müəllifi bir neçə manatından keçib kitab alan oxucu marağına güvənə bilərmi?

 

 

Varis: Bu gün Azərbaycanda kütləvi oxu üçün hekayə dəbdə deyil. Qonorar almasan da, hekayəni dərc etdirmək mümkündür. Bizdə bir neçə ədəbiyyat portalı var. Kulis.az, “525-ci qəzet”, “Ədəbiyyat” qəzeti, “Ulduz” jurnalı mütəmadi olaraq hekayələr verir. Facebook-da şeir, hekayə vermək mümkündür. Yəni auditoriya tapmaq olar. Bizdə roman janrı dəbdədir və əhalinin ona tələbatı var. Düzdür, 2008-ci ildə mən 10 min tirajla debüt etmişdim. Kitabların 40-50 faizi metroda satılırdı. Metroda kitab satışı yığışdırılandan sonra bir yazıçı kimi mənim tirajım da 50 faiz aşağı düşdü. Metrodan itən oxucu kitab mağazalarına qayıtmadı. Biz onsuz da yüksək tirajla qürrələnə bilmərik. 10 milyonluq ölkədə kitablar 500-1000 nüsxə tirajla çıxır. Bu, biabırçılıqdır. Bu gün Azərbaycanda romanın az-çox bazarı var. Yazıçılar da ən yaxşı halda ona sevinirlər ki, nəşriyyatlar onları çap edir və cüzi qanorar verirlər.

 

Fazil Güney: Yazıçının işi yazmaqdır. Öz menecmentini qurmağa onun vaxtı çatmır. Həm də o işi bacarmaq lazımdır.

 

Fuad Babayev: Maşallah, Varis müəllim həm kitab yaza bilir, həm də onun menecmentini təşkil edir.

 

Varis: Mən indi Şərqi Avropanın ən böyük prodüser mərkəzi ilə işləyirəm. Mənim bu işlərimi onlar həll edirlər.

 

Fazil Güney: Mənim “Qara qan” romanımı Avropadakı azərbaycanlılar yazıb, istəyirdilər. Rusiyadan istəyirdilər, elektron variantını göndərdim. Ermənilər böyük reaksiya göstəriblər. Hətta təhqiredici sözlər də yazmışdılar. Ramil Səfərov “Qapı” romanını macar dilindən tərcümə etmişdi. Mən onu redaktə etdim. Bütün Ermənistan buna görə mənə söyürdü. Bayaq həmkarım da qeyd etdi ki, roman janrına tələbat çoxdur. Məndən də romanımı tez-tez istəyirlər.  Azərbaycanın üzləşdiyi faciələri dünyaya təqdim etmək üçün bunlar tərcümə olunmalıdır. Belə yazılar toplanıb tərcümə edilməlidir.

 

Varis: Bu yaxınlarda mən oxudum ki, heç bir incəsənət təhsili olmayan iki erməni gənc həvəskar kamera ilə Ağdərədəki alban kilsələri (əlbəttə bunu erməni kilsələri kimi təqdim edirlər) ilə bağlı film çəkmək istəyirlər. Maliyyə yardımı üçün müraciət ediblər və Eçmiədzin onlara 70 min dollar vəsait ayırıb. Müqayisə aparmaq istəmirəm, amma bu, bizdə də olmalıdır. Nyu-Yorkda ildə bir dəfə keçirilən yazıçıların, naşirlərin konqresində mənim “Yetmiş yeddinci gün” əsərimin də sinopsisini oxuyublar, çap etmək üçün. Mənim prodüser mərkəzim təklif edir ki, bunu rus dilinə tərcümə etmək, sonra isə dil daşıyıcısı tərindən ingilis dilinə çevirmək lazımdır. Amma mənim göndərdiyim tərcüməni məqbul saymadılar. Dövlət belə məsələlərdə dəstək olmalıdır. Hətta öz pulumuza edilən tərcümə də məqbul deyil.

 

Fuad Babayev: Bu günlərdə yazıçı Kənan Hacı sosial şəbəkədən gənc yazıçılara müraciətlə təxminən belə yazmışdı ki, bu işlərə girişməsinlər, bədii yaradıcılıqla məşğul olmasınlar, bu işlərə vaxt sərf etməyə dəyməz.  Onlara öz həyatlarını qurmağı, ev-eşik sahibi olmalarını tövsiyə etmişdi. Hekayə yazan gənclərə siz nəyi tövsiyə edərdiniz?

 

Fazil Güney: Keçmişdə bir xəstəlik var idi. Hamı şeir yazırdı. Adam birinci növbədə bilməlidir ki, onda istedad varmı, yoxsa məşhur olmaq naminə bu işlə məşğul olur. İstedadı varsa, o, hökmən üzə çıxacaq. Yaradıcılıqla məşğul ol, amma bir peşən də olsun. Məsələn, Suriyada yaxşı bir romançı var idi, amma həm də dəlləklik edirdi. İnsanlar birinci növbədə elm sahibi olmalıdırlar.

 

Fuad Babayev: Məşhur filosof Benedikt Spinoza çörək pulunu linzaları cilalamaqla qazanırmış. Amma peşə sahibi olmağa çağırmaqla mənə elə gəlir ki, biz onları həm də qeyri-peşəkarlığa səsləyirik.  Həm də axı onların mütləq əksəriyyəti özlərini istedadlı hesab edirlər. Elə yaşlı nəsil də gənc istedadların üzə çıxarılmasında fəallıq göstərmir.

 

Varis: Məncə, bu gün Azərbaycanda ədəbi yaradıcılığı ancaq xobbi kimi inkişaf etdirmək mümkündür. Medianın da ədəbiyyata münasibəti bərbaddır. Kitab ticarəti də yox səviyyəsindədir. 1-2 mağaza, bir neçə oxucu olsa da, ədəbiyyatımız bu gün axsayır. Fazil müəllim düz qeyd etdi ki, ədəbiyyata çörək ağacı kimi baxsan, axırda pessimizmə yuvarlanacaq, həyatdan küsəcəksən. Kiminsə yaxşı yazıçı olduğunu qoy ətrafdakılar desinlər.

 

Hazırladı: Gündüz Nəsibov, 1905.az

 

Material ilk dəfə 25 oktyabr 2016-cı ildə dərc edilib