
Tarixi faktlar göstərir ki, Azərbaycan xalqı erməni millətçilərinin davamlı olaraq etnik təmizləmə, soyqırımı və təcavüzkarlıq siyasətinə məruz qalaraq, öz tarixi torpaqlarından didərgin salınmış, qaçqın və məcburi köçkünə çevrilmişlər.
2003-cü ildə “Üç Nöqtə” qəzetində çalışarkən, Bakının ətraf kəndlərində sosial problemləri işıqlandıran reportajlar hazırlayırdım. Həftəyə bir reportaj… Zaman ötdükcə, yazılara təkcə problemləri deyil, həm də kəndin tarixi, abidələri, maraqlı insanları haqda bilgiləri də əlavə etdim. Söhbət etdiyim insanlar yaşadıqları kəndin tarixini danışanda 1918-ci il hadisələrini xüsusilə qeyd edirdilər. Beləcə, reportajlarda 1918-ci ilin Mart soyqırımını ayrıca yarımbaşlıq altında yazmağa başladım. Hətta redaktorum Rəsul Mirhəşimli yarımbaşlıqları nəzmə çəkirdi, yazını daha konkretləşdirməyə çalışanda isə hər cümləni müdafiə etməli olurdum. Həmkarlarım yazıların uğurlu alındığını düşünürdülər.
Araz Səlimovu Xocalıda və ona yaxın ərazidə yaxşı tanıyırdılar. Yaşı o qədər də çox deyildi. 32 yaşı təzəcə tamam olmuşdu. Amma bu yaşın çərçivəsinə sığmayan əməlləri vardı.
Xocalı soyqırımı iki yüz ildən çox müddətdə təcavüzkar erməni millətçilərinin xalqımıza qarşı apardığı etnik təmizləmə və soyqırımı siyasətinin qanlı səhifəsidir.
Vətəni, torpağı, daimi yaşayış yeri olmayan ermənilər dünyaya səpələnərək günləri xoş keçən yerlərdə ömür sürmüşlər. Yerli şəraitə “uyğunlaşmağı”, güclülərə “xidmət göstərməyi” yaxşı bacaran bu “alət millət” daim xəyanətkarlıq, satqınlıq “nümunəsini” də ortaya qoyub.