Ermənilərin Dağlıq Qarabağı ələ keçirmək cəhdləri gəlmə və torpaqsız xalqın ərazi iddialarının tərkib hissəsidir.

Müasir ermənilərin əcdadları e.ə. VII-VI əsrlər­də friqiyalıların bir qolu kimi Balkanlardan gələrək, əvvəlcə Fərat çayının yuxarılarında məskunlaşmış, sonradan isə şimala doğru hərəkət edərək Van gölü sahillərində özlərinə yeni vətən tapmışdılar.

Uzun illərdən bəri ərazi bütövlüyünü bərpa etmək uğrunda mübarizə aparan xalqımızın haqq səsini daha da ucaltmaq, tarixi gerçəklikləri bütün dünyaya bəyan etmək, danılmaz tarixi həqiqətləri məqsədyönlü şəkildə təhrif edərək, öz xalqına başdan-ayağa saxta tarix yazan erməni “alimlərinin” saxtakarlıqlarını durmadan ifşa etmək hər bir azərbaycanlının və ilk növbədə alimlərimizin müqəddəs borcudur.

Dağlıq Qarabağın alban əhalisinin qriqorianlaşması və erməniləşməsi uzun sürən bir tarixi proses olmuşdur:

Rusiyanın himayəsi altında erməni dövlətinin yaradılması, həmçinin ermənilərin İran və Türkiyədən Rusiyanın işğal etdiyi torpaqlara köçürülməsi təsadüfi hadisə olmayıb, erməni-rus münasibətlərinin qanunauyğun nəticəsi idi ki, bu münasibətlərin əsasını rus və erməni tarixi ədəbiyyatında təbliğ edildiyi kimi, yalnız ticarət əlaqələri deyil, başlıca olaraq Şərqin müsəlman dövlətlərinə, xüsusilə Türkiyəyə, XVIII əsrdən etibarən isə həm də Azərbaycana qarşı düşmənçilik münasibəti təşkil edirdi.

XIX əs­rin əv­vəl­lə­rin­də er­mə­ni­lə­rin Cə­nu­bi Qaf­qa­za, Azər­bay­ca­na küt­lə­vi kö­çü­rül­mə­si Ru­si­ya­nın Ru­si­ya-İran mü­ha­ri­bə­lə­rin­də qə­lə­bə­si nə­ti­cə­sin­də müm­kün ol­du. Əl­bət­tə, er­mə­ni­lə­ri Qaf­qaz­da yer­ləş­dir­mək, on­la­rı öz hi­ma­yəsi atına almaq si­ya­sə­ti I Pyotr tə­rə­fin­dən baş­la­mış­dı və son­ra­lar di­gər Ru­si­ya çar­la­rı da bu­nu da­vam et­dir­miş­di­lər.