1905.az saytının “Disskusiya klubu”nda bu dəfə biz mədəniyyətimizdki vətənpərvərliyin mediada təbliği barədə danışdıq. “ANS-press” saytının redaktoru Zülfiyyə Qurbanova, Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin “Mədəniyyət” qəzetindən Lalə Azəri, “Şərq” qəzetindən  Tahirə Məmmədqızı və “3 nöqtə” qəzetindən Rəqsanə Həsənova ilə birlikdə.

 Fuad Babayev: Hər biriniz xoş gəlmisiniz!

Biz mədəniyyətimizdəki vətənpərvərliyin mediamızdakı inikasından danışacağıq. İstəyirəm əvvəlcə bu sualı cavablandıraq: Bizim  mediada mədəniyyətimizdəki vətənpərvərlik görünürmü?

 Zülfiyyə Qurbanova: Dəvət etdiyiniz üçün minnətdaram. Mədəniyyətimizdə vətənpərvərliyin təzahürü məsələsi ilə bağlı deyə bilərəm ki, mən bunu görmürəm. Varsa da çox zəifdir. Sosial şəbəkəni media kimi qəbul etsək ora da daxil olmaqla bizim mediasımızda pafos çoxdur. ANS televiziyasından başqa (mən özüm çalışdığım saytı da bura qatıram) heç bir saytda vətənpərvərlik mövzusunun  yüksək səviyyədə təbliğini görə bilmirəm. Mən ANS Pressin işçisiyəm, televiziya bizdən ayrıdır. Yəni burada ANS Pressi təmsil edirəm. Mənsə televiziyada olan verilişlərdən razı qalıram, saytda olanlardan yox. Məsələn, biz saytda cəbhə ilə bağlı xəbərləri veririk. Amma ümumi götürəndə buna təbliğ demək olmur.

Mənim gəncliyim müharibənin ən gərgin vaxtlarına təsadüf edib. Bizim gənclik son illər mediamızda yaşanan təmtərağı görməyib. Dövrümüzün gəncliyini sevgi, həsrət kimi hisslərlə yaşamayıb. Biz ancaq düşmənə nifrət, mübarizə hissləri ilə böyümüşük. Çox təəssüf hissi keçirirəm ki, bu gün gənclər mübarizənin, vuruşmanın, müharibə acısının nə olduğunu tam başa düşə bilmirlər. Sualınıza cavab olaraq isə deyə bilərəm ki, mədəniyyətimizdə vətənpərvərlik təbliğini mediada görmürəm. Bu gün bizim müharibədən doğulan, uşaqlığını müharibə illərində keçirmiş uşaqlarımız var ki, müharibə nədir bilmirlər.

Lalə Azəri: Mən Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin bir əməkdaşı, həm də bir vətəndaş kimi deyə bilərəm ki, bizdə təbliğat kifayət qədər güclüdür. Doğrudur, düzgün vaxtda, düzgün məkanda işlərimizi təqdim edə bilmirik bəzən. Məsələn, biz iyun ayında bir aksiya keçirdik. Nazirliklə birgə. Milli qəhrəmanlara həsr edilən 21 film.

Fuad Babayev: Niyə məhz 21 milli qəhrəman?

Lalə Azəri: Biz 21 nəfərdən başladıq. Simvolik olaraq belə götürüldü. Yaddaş və Səlnamə Film Studiyası 21 filmi ərsəyə gətirə bildi. Həmin çəkilən sənədli filmləri biz geniş auditoriyaya təqdim etdik, rayonlarımızda olduq. Bundan əlavə, məktəblərdə də həmin filmlərin təqdimatı keçirildi. Bu günlərdə biz 229 saylı məktəbdə olduq. Mədəniyət və Turizm Nazirliyi Kinematoqrafiya şöbəsi ilə birgə. Həmin məktəbin məzunu olan milli qəhrəman Yuriy Kovalyova həsr edilmiş sənədli filmi orada təqdim etdik. Amma düzünü deyim ki, bunu çox çətinliklə edə bildik. Bir mətktəbdə tədbir keçirmək üçün ən azı 10 dəfə Təhsil Nazirliyindən icazə almalı olduq.

 Fuad Babayev: Deməli belə nəticəyə gəlmək olar ki, iş görülür, amma ictimaiyyət bundan bixəbər qalır…

 Tahirə Məmmədqızı: Ola bilər mənim yanaşmam fərqlidir, mən ümumiyyətlə yanlış düşünürəm. Amma bu gün hamı deyir ki, iş görür, bu istiqamətdə əlindən gələni edir. Hər birimiz əslində guya nəsə edirik. Amma sözün həqiqi mənasında guya. Biz Mədəniyyət və Turizm nazirliyinə də, Təhsil Nazirliyinə də zəng edirik, hər hansı məsələ ilə bağlı açıqlama almaq istəyirik. Təhsil Nazirliyinin sizə göstərdiyi münasibət bizə də göstərilir, Lalə xanım. Mən mətbuat nümayəndəsi kimi bir məsələni dəqiqləşdirmək üçün nazirliyə zəng etməyə peşman oluram. O qədər işimizi uzadırlar ki, adam ikinci dəfə ora zəng etmək istəmir. Əgər söhbət informasiya müharibəsindən gedirsə hər kəs istəyir ki, məlumatı vaxtında və doğru məkandan dəqiqləşdirib mətbuata yaya bilsin. Yox, əgər bu informasiyanı dəqiqləşdirmək mənim saatlarımı alırsa biz hansı informasiya müharibəsindən danışa bilərik?

Hər birimiz bu gün yazı yazırıq. Araşdırma aparsaq hər saytın, hər qəzetin hər gün olmasa da həftəlik buraxılışında Qarabağla bağlı hər hansı məsələ öz əksini tapıb. Amma görünür ki, biz o təbliğatın donunu düzgün geyindirə bilmirik. Haradasa səhv edirik.

 Fuad Babayev: Tahirə xanım, yəni əslində bizim mədəniyyətimizdə vətənpərvərlik təbliğ edilir, amma mediaya bu yansımır?

 Tahirə Məmmədqızı: Media məlumatı düzgün çatdırmır, bu məsələnin birinci tərəfidir. Məlumatlar mediaya yetərincə ötürülmür bu da məsələnin ikinci tərəfidir. Bu gün hər birimiz bilirik ki, kiçik bir informasiyanı almaq üçün nə qədər əziyyət çəkməli, vaxt itirməlisən. Mən hələ şou nümayəndələrini bura qatmıram. Təsəvvür edin ki, sıradan, adi bir müğənnidən informasiya almaq da çox çətindir.

 Zülfiyyə Qurbanova: Tahirə xanım demək istəyir ki, hazırda biz müharibə dönəmində yaşayan bir dövlətik. Yəni cəbhədə hər an gərginlik baş verə bilər. Biz dərk etməliyik ki, biz hər an müharibə başalaya biləcək bir ölkədə yaşayırıq.

 Fuad Babayev: Ötən həftə rəssamlarla keçirdiyimiz dəyirmi masada bizim çox istedadlı rəssamımız dedi ki, bu gün bizim əsas problemdən biri də insanlarımız özünü qarabağlı kimi hiss etməməsidir. O deyir ki, bu gün biz hər birimiz qarabağlı olmalıyıq. Razısınız bu fikirlə? Yəni bununla biz nəyi isə dəyişə bilərik sizcə?

 Tahirə Məmmədqızı: Bu gün biz “Hər birmiz qarabağlı olmalıyıq” deyirik. Amma özümüz olmuruq deyə başqasından tələb edəndə bu kənardan gülməli görünür. Mən qarabağlı deyiləm, talış qızıyam. Amma biz özümüzdən başlamalıyıq. Müəllim sinifdən, valideyn ailədən və s. Mən beynimdə qarabağlı olmasam kiməsə necə deyə bilərəm ki, Qarabağ haqqında oxu, öyrən, Vətənini sev və s. Bəlkə də indi deyəcəyim söz heç kimin xoşuna gəlməyəcək, amma bu gün mən özümü müharibə ölkəsində yaşayan vətəndaş kimi hiss etmirəm. Mən jurnalistəm, xəbər izləyən adamam, əgər mən bu gün qarabağlı olduğumu unuduramsa, bu xəbərlərdən uzaq qalıramsa, adi vətəndaşı necə qınaya bilərəm?

Hər gün biz televiziyada, qəzetdə eşidirk ki, biz abad ölkədə, neft ölkəsində yaşayırıq. Hər birimiz istəyirik ki, övladımız gözəl məktəbə, şəraitli bağçaya getsin. Bunu hamı istəyir. Amma bəzən mən bəzən bu gözəllikləri görürəm deyə vaqonlarda şəraitsiz vəziyyətdə yaşayan və ya vaxtilə yaşamış uşaqları, körpələri unuduram.

Fuad Babayev: Amma artıq çadır şəhərcikləri ləğv edilib…

Tahirə Məmmədqızı: O çadır onun ürəyindədir. Onun psixologiyasına həkk edilib. Biz məcburi köçkünlərimizə torpağını qaytarmayınca deyə bilmərik ki, biz onlara yaşamaq üçün şərait yaratmışıq. Çünki onların hər şeyi torpaqda qalıb. Əgər uşaq bircə dəfə də olsun Qarabağdan su içməyibsə o Qarabağı necə sevə bilər?

Mənim bacımın övladı aşağı sinifdə oxuyur. Həddindən artıq emosional  uşaqdır. O gün bacımgilə getmişəm. Baxıram ki, qonaq otağında bütün divarlarda uşaq divar kağızının güllü hissələrini cırıb çıxarıb. Və qalan o boş yerlərə Qarabağ yazıb. İnanın dözlərim doldu. Gözlərimə inanmadım. 6 yaşında uşağın evində Qarabağ ab-havası yarada bilmişdi. Bu görünür ki, onun müəlliməsindən gələn təbliğin nəticəsidir. İşğal altında bütün torpaqlarımızın adını divara həkk eləmişdi. Bunu nə anlam verdiyini soruşanda, dedi ki, bunlar Qarabağdır. Və ona görə yazıb ki, bacısı böyüyə-böyüyə bunları görsün və gedib Qarabağı alsınlar. Demək ki, biz istəyəndə uşaqlarımıza hələ kiçik yaşlarından bu məsələləri təlqin edə bilirik.

Bu gün sıradan bir müğənni haqqında kiçik bir informasiya yazırıq, yazı o qədər oxunur ki, adam dəhşətə gəlir. Amma eyni həcmdə Qarabağ haqqında yazı haqqında bunu demək olmur.

Hər hansı hərbi hissədə konsert vermək, milli ruhda mahnı ifa etmək hələ Vətəni sevmək demək deyil. Biz bunu dərk etməliyik və belə xəbərlərə aldanmalı deyilik. Bunlar da olmalıdır əlbəttə. Amma Vətən adamın içində olmalıdır.

Lalə Azəri: Biz bu il Xocalı faciəsi günü “Mən evə qayıdıram” vətənpərvər ruhunda olan Samir Kərimoğlunun filmini təqdim etdik. Təqdimata tanınmışlar da gəlmişdi. Yəni demək istəyirəm ki, işlər görülür. Sadəcə yəqin ki, bu pərakəndə formada edilir.

Rəqsanə Həsənova: Həmkarlarımın fikrinə qoşuluram. Əlavə olaraq demək istəyirəm ki, təbliğat azdır. Həm də media çərçivəsində. Bəzən bizim işğal altında olan rayonumuza həsr edilən  bir əsəri həmin ərazilərin işğalının ildönümü ərəfəsində yada salıb, səhnələşdiririk. Bu belə olmalı deyil. Biz belə filmləri, tamaşaları il boyu səhnələşdirməliyik ki, unutmayaq. Mediada isə vətənpərvərliyin təbliğatı göz qabağındadır.

 Tahirə Məmmədqızı: Mən mediada təbliğatın zəif olma səbəbini son zamanlar mətbuata gələn qeyri-peşəkar jurnalistlərdə və sosial mediada görürəm. Sosial media nə qədər inkişaf etsə də mənim o üçün o peşəkar media sayılmır. Bu gün hamı evində xəbər yazıb, facebook-a yerləşdirə bilər. Oxucu haradan bilsin ki, bu peşəkar informasiyadır,  yoxsa adi bir yazıdan götürülmüş statusdur? Arada kiçik də olsa bir fərq olmalıdır. Düzdür, əksər vaxt oxucu peşəkar jurnalist işi ilə qeyri-peşəkarı asanlıqla seçə bilir. Bəzən jurnalist yazıya öz imzasını yazmağı unutsa da oxucu onun dəsti-xəttindən yazının kimə məxsus olduğunu seçir. Amma bunu hamıya aid etmək olmaz.

 Zülfiyyə Qurbanova: Biz çox unutqan xalqıq. Azəri qızı Günel Türkiyədə yaşadığı üçün işğal günlərini unutması haradasa qəbulediləndir. İş burasındadır ki, bizim Azərbaycanda yaşayan və məhz işğal olmuş torpaqlarımızdan qaçqın düşmüş sənətçilərimiz bu tarixləri bilmirlər. Dəfələrlə yerli telekanallarda işğal günləri onların musiqili çıxışlarının şahidi olmuşam. Hətta mən bu xoşagəlməz halı yazılarımla tənqid də etmişəm.

 Tahirə Məmmədqızı: Avqust ayında cəbhədə gərginlik olanda, 10-dan artıq şəhid vermişdik, telekanallarımız isə konsert verirdilər. Problem ondadır ki, bizim mədəniyyət dediyimiz sahədə savadsız insanlar çalışırlar. Azərbaycan haqqında heç nə bilməyən adam çıxıb efirdə mahnı oxuyur. Təbii ki, ondan nə isə müsbət bir şey gözləmək mənasızdır. Araşdırsan 1-2 müğənnidən başqa çoxlarının danışıq qabiliyyəti belə yoxdur. Bəzən bunu özləri də etiraf edirlər. Barmaqla sayılası müğənnimiz var ki, bizi təbliğ etməyə qadir və layiq insanlardır.

Əslində dünyada şou-biznes və mədəniyyət deyilən bir anlayış yoxdur. Şou da mədəniyyətimizin tərkib hissəsidir. Müğənni də mədəniyyətin bir qoludur.

 Fuad Babayev: Sizin mülahizələrinizdən anlaşılır ki, təbliğat var hər halda.

 Zülfiyyə Qurbanova: Bəli var. Məsələn, Leyla Əliyevanın Xocalı ilə bağlı təbliğat kampaniyası bu gün çox təqdirəlayiq aksiyalardandır. Məsələn, bayaq Lalə xanım “Mən evə qayıdıram” filmindən danışdı. Bəli, mən o film haqqında eşitmişəm. Ancaq mən sırf bu işlə məşğulam deyə xəbərdaram. Axı bizim əksəriyyətimiz belə filmlərin çəkilməsindən, var olmasından xəbərdar deyillər…

 Fuad Babayev: Gəlin, vətənpərvərlik mövzusunu təkcə Qarabağla məhdudlaşdırmayaq. O gün oxuyuram ki, bizim bir soydaşımız  Sankt-Peterburq Dumasında seçkilərdə qalib gəlib. Yəni bu özü də vətənpərvəlik, Azərbaycan adının təbliği deməkdir. Və ya Qəbələdə musiqi festivallarının keçirilməsi, doğru-düzgün işıqlandırılması özü də vətənpərvərlikdir. Gəlin, vətənpərvəlik sözünə daha geniş aspektdən yanaşaq.

 Tahirə Məmmədqızı: Bayaq dedik ki, insanların əksəriyyəti pafosa üstünlük verir. “Filan sayt Qarabağ haqqında çox xəbər verir, qoy, mən də verim” kimi düşünən insanların sayı hədsiz çoxdur. Mən bütün media əhli haqqında danışa bilmərəm. Mediada da vətənpərvər olan və olmayan insanlar var. Bizim sanki əsas məqsədimiz qonşudan geri qalmamaqdır. Vətənpərvərlik sosial şəbəkədə profil şəklini dəyişib onu bayraqla əvəzləmək deyil. Mənim üçün vətənpərvərlik uşaqlar evinə baş çəkib, bir uşağın dərdi ilə maraqlanmaqdır. Dünən ANS kanalında bir süjetə baxdım və həqiqətən şoka düşdüm. 18 yaşında uşaqlar evini tərk edən insanların həyatı ilə bağlı bir süjet idi. Onların içində əxlaqsızı, pis yola düşəni də var. O pafosla danışan müğənnimiz getsin  uşaqlar evinə bir uşağa kömək etsin. O uşaq da bilsin ki, bu torpağın bir nümayəndəsidir. Mən bir neçə müğəninin PR meneceri olmuşam. Onlarla dəfərlə xaricə səfərlərə də getmişəm. Ancaq bu günə kimi heç birinin çantasında Azərbaycanla bağlı bir broşürə rast gəlməmişəm. Heç biri düşünmür ki, bəlkə xarici ölkədə bir səfərdə bir xarici nümayəndə ilə qarşılaşdım ona yadigar olaraq Azərbaycanla bağlı bir kiçik suvenir hədiyyə edərəm. Bununla həm ölkəmi tanıdaram, həm də sabah deməyə sözüm olar. Bax, mənim üçün vətənpərvərlik elə buradan başlayır.

 Lalə Azəri: Mədəniyyətdə vənətpərvərliyin təbliği mədəniyyət sahəsində xidmətləri olan insanların mediada işıqlandırılmasıdır mənim üçün. Bu gün bizim Vətən qarşısında borcunu kifayət qədər layiqincə yerinə yetirən ziyalılarımız var. Bunlar o insanlardır ki, biz onlar haqqında yazıbonları tanıtmalıyıq. Biz öz qəzetimizdə belə yazılara yer ayırırıq. Ancaq çalışmalıyıq ki, belə yazılarımız çox olsun.

 Gündüz Nəsibov: Keçən həftə əməkdaşlarımızdan biri Azərbaycan Bəstəkarlar İttifaqının sədri Firəngiz Əlizadədən müsahibə almışdı. Firəngiz xanım əməkdaşımıza bir müddət öncə, Levon Akopyan adlı bir şəxsin tərtib etdiyi “Muzıka XX veka” ensiklopediyası ilə bağlı Gürcüstan Bəstəkarlar İttifaqının etiraz müraciəti barədə məlumat verib. Həmin ensiklopediyada Ermənistanın musiqisi haqqında 10, Azərbaycan və Gürcüstan musiqisi barəsində isə hərəsindən bir məqalə verilib. Mən maraqlandım ki, görəsən bu ensiklopediya ilə bağlı Azərbaycanın mədəniyyət mövzusundan yazan jurnalistlərinin heç olmasa bir yazısı dərc olunubmu? Təəssüf ki, heç nə tapa bilmədim. Lakin əvəzində musiqişünaslıq doktoru, Almaniya Musiqiçilər İttifaqının regional bölməsinin sədri Moisey Borodanın yazısı ilə rastlaşdım. Bu şəxs Akopyanın tərtib etdiyi ensiklopediyaya etirazını bildirir, Gürcüstan və Azərbaycan musiqisi, musiqi xadimləri haqqında ətraflı bilgilər verir. Deməli, əslində bizim mədəniyyət yazarlarımızın işini görür. Burada bizim jurnalistlərimiz informasiyasızlıqdan gileyləndilər, halbuki İnternetdə onlarla belə informasiya tapmaq və üzərində işləmək mümkündür.

 Tahirə Məmmədqızı: Niyə heç kim Firəngiz Əlizadəyə sual vermir ki, bəs o Azərbaycan Bəstəkarlar İttifaqının sədri, musiqinin nəzəriyyəsini çox yaxşı bilən adam kimi niyə biz jurnalistləri belə xəbərlərlə məlumatlandırmır?

 Gündüz Nəsibov: Tahirə xanım, Firəngiz Əizadə Qarabağ haqqında “İntizar” adlı opera yazıb və bu opera dünyanın 5 aparıcı teatrında tamaşaya qoyulub. Yəni o bəstəkar kimi artıq işini görüb.

 Tahirə Məmmədqızı: Mən razı. O bəstəkar kimi işini gördü. Amma o musiqininin tarixini bizdən daha yaxşı bilir. Kitab çıxara bilərdi. Adı kitablara düşməyən bəstəkarlar haqqında bir broşur, məqalə çıxara və Gürcüstanda məsələn, nəşr etdirə bilərdi. Mən onun işini kölgədə qoymaq istəmirəm. Amma düşünürəm ki, Bəstəkarlar İttifaqının sədri kimi onun da üzərinə çox böyük bir məsuliyyət düşür. O bəstəkardır, necə ki, mən informasiyanı oxucuya çatdırıram o da sədr kimi informasiyanı bizə çatdırmalıdır. Ən azı məlumatlandırmalıdır ki, biz yaza bilək. Mən demirəm o oturub yazı yazıb mənə verməlidir. Yox, özü etməsə də kimsə bu işlə məşğul ola bilərdi. Bir dəyirmi masa təşkil edilə, biz  jurnalistləri çağıra bilərdi.

Zülfiyyə Qurbanova: Mən Tahirə xanımla qətiyyən razı deyiləm. Firəngiz xanım öz üzərinə düşən vəzifəni yerinə yetirib. Yazı yazmaq, məlumat ötürmək onun işi deyil. Bu sırf jurnalist işidir. Gəlin, bununla razılaşaq, qəbul edək ki, biz artıq neçə ildir ki, bazara işləyirik. Və unutmuşuq yazı yazmağı. Biz bir növ bütün yaradıcılığımızı şou-biznes xəbərləri yazmağa həsr etmişik. Mən heç vaxt şoudan yazmayan adam birdən birə başladım şou-biznes müxbiri olmağa. Və qısa zamanda çox tanındım. Son zamanlar şəxsən mən heç yazı da yazmıram. Redaktə işlərindən yazı yazmağa vaxt qalmır.

 Tahirə Məmmədqızı: Çünki bu gün bizim ziyalımız da şouya meyl göstərir. Əvvllər belə deyildi axı…

Hazırda biz atəşkəs dövründə yaşayan bir ölkəyik. Bizim bu gün Ermənistanla informasiya müharibəsindəyik. Bu özü də bir müharibə növüdür. Bir söz var ki, müharibədə bütün üsullar keçərlidir. Mən 16 ildir ictimai-siyasi qəzetdə mədəniyyət müxbiriyəm. Bu gün qəzetdə yazı yazmaq saytda yazı yazmaqdan çox çətindir. Çünki saytda yazılan yazı elə həmin dəqiqə oxucu tərəfindən oxunduğundan səhəri gün çox az oxucu qəzet alıb oxuyur. Görün, jurnalist o yazını necə gözəl yazmalıdır ki, oxucu pul verib o qəzeti almağa meyl göstərsin. Mənim çalışdığım qəzet 6 aylıq bir layihə təklif etdi. 6 ay qəzetdə hər hansı layihə həyata keçirmək üçün kifayət qədər uzun müddətdir. Həmin müddətdə mən bütün korifey sənətkarlar haqqında araşdırma yazılar yazdım. Mən o yazıları yazırdım, amma kim üçün? Özüm də bilmirəm. Çünki oxuyan yox idi. Mən içimdəki o arzumu həyata keçirdim. Belə yazılar yazmaq hər birimizin içində olmalıdır. Vənpərvər ruhda yəni…

 Fuad Babayev: Gəlin, yekun qərara gələk. Şərti də olsa. Mədəniyyətimizdə vətnpərvərlik var yoxsa yoxdur?

 Lalə Azəri: Məncə var. Axı biz heç birimiz demirik ki, ölkədə bu qədər muzeylər fəaliyyət göstərir, sərgilər təşkil olunur. Bunlardan niyə danışmırıq ki ?

 Tahirə Məmmədqızı: Muzeyin fəaliyyəti hələ ora insan axının olması demək deyil. Siz maraqlanın ki, ümumiyyətlə muzeyləri ziyarət edənlər varmı yoxmu.

 Lalə Azəri: Bu muzeylərdə, kitabxanalarda hər həftə dəyirmi masalar keçirilir. Mövzular müzakirə edilir.

 Tahirə Məmmədqızı: Axı belə dəyirmi masa və müzakirələrə kimlər dəvət edilir? Həmişə eyni adamlar. Ona görə də heç kimin belə söhbətlərdən xəbəri olmur. Gəlin, şəhərin mərkəzini yox, bir az ucqar bölgələrindən danışaq. Hansı məktəbin qapısını bir muzey döyüb deyib ki, bu həftə sizin məktəb şagirdlərinə giriş pulsuz olacaq, gəlin muzeyi ziyarət edin.

 Lalə Azəri: Axı bu muzeyin yox, məktəbin təşəbbüsü olmalıdır.

 Tahirə Məmmədqızı: Mən sizin işinizi kölgədə qoymuram. Amma yenə də söhbət eyni yerə gəlir çıxır. Bu işi muzey yox məktəb etməlidir və ya əksinə.

 Fuad Babayev: Lalə xanım, sizə elə gəlmir ki, bəzən tədbirlərimiz “hə, elədim” xatirinə edilir və hesabat xarakteri daşıyır?

 Lalə Azəri: Xeyr, bu hesabat xarakteri daşımır. Bizim qəzetin abunəçiləri, saytın öz auditoriyası var. Tədbirlərə gəldikdə isə hər həftə bir məktəblə əməkdaşlıq edirik. Bu gün 132, sabah bir başqası

 Tahirə Məmmədqızı: Yenə də eyni şeyə gəlirik. Ancaq Bakının mərkəzində olan məktəblərlə işləmək məsələsi. Mən 4 il həmin məktəbin şagirdi olmuşam, sonra köçmüşük Xətaiyə. İnanın, səmimiyyətimə Xətaidə təhsil alanda özümüz getməsək heç bir muzey bizi dəvət etmirdi. Ona görə lazım deyil ancaq Bakının mərkəzində olan məktəblərlə işləmək.

 Lalə Azəri: Hər bir sahədə olduğu kimi bizim sahədə də qüsurlar olur. Amma bu o demək deyil ki, iş görülmür. İş görülür, ancaq bunu genişləndirmək və mediaya düzgün çatdırma məsələsi qalır.

 Fuad Babayev: Bəs, öz üzərimizə düşən yükdən, öz missiyamızdan danışsaq?

 Zülfiyyə Qurbanova: Mən jurnalist kimi vətənpərvərlik mövzusunda yazı yaza və ya yazıları müzakirəyə çıxa bilərəm. Kino, teatr, tamaşa debatı təşkil edə bilərəm. Etməliyəm də.

 Lalə Azəri: Mən 1999-cu ildən jurnalistikadayam. Son zamanlar çox qəribə bir faktla qarşılaşıram. Jurnalistlər arasındakı qısqanclıq hədsiz dərəcədə artıb. Biz bununla heç bir müsbət layihəyə imza ata bilmərik. Çox təəssüf ki, bu gün bir ideyanı reallaşdırmaq istəyirsən və kolleqana hər hansı məsələ ilə bağlı müraciət edəndə o səndən kömək etmək əvəzinə sənin ideyanı oğurlayır və mövzu da itib-batır. Təklif edirəm ki, biz jurnalistlər mehriban olaq, əməkdaşlıq etməkdən çəkinməyək.

 Fuad Babayev: Mehriban olmaq nisbi anlayışdır. Mehriban olmaq üçün bunu hər iki tərəf istəməlidir. Tək tərəfli olmur. Ona görə real təkliflərdən danışaq.

 Tahirə Məmmədqızı: Mən bir təklif irəli sürmək istəyirəm. Gəlin, şəhər məktəblərindən başlayaq. Ayda bir dəfə bir məktəblə danışaq. Və ayda bir dəfə həmin məktəbə medianı, o cümlədən bir neçə müğənnimizi dəvət edək. Qısa desəm, məktəbdə şagirdlər qarşısında çıxış edərək mədəniyyətimizi təbliğ edək. Ancaq bu tədbirə sözün əsl mənasında şagirdlərə nümunə ola biləcək mədəniyyət nümayəndəmizi dəvət edək. Bununla da biz ən azı şagirdlərdə o hissin oyanmasına və ya inkişafına nail ola bilərik.

 Fuad Babayev: Dəvətimizi qəbul edib, dəyirmi masada iştirak etiyiniz üçün hər birinizə minnətdarıq!

 Hazırladı: Aynur Hüseynova

1905.az