Zahid Sarıtorpaq və Mübariz Örənlə ədəbi mükafat defisitindən danışdıq.

 

Fuad Babayev: Bir müddət bundan əvvəl Musa Yaqub, Vahid Əziz və Ramiz Rövşən xalq şairi adını aldılar. Azərbaycanda ədəbi mükafat defisiti mövzusunu müzakirə etməyi qərara aldıq. Şəxsən mənim qənaətim belədir ki, Azərbaycan ədəbi mühitində mükafat defisiti var. Tutaq ki, bizdə o qədər təşəkkül tapmasa da elmi fantastika var, amma mükafatı yoxdur, dedektiv yazarlarımız var, mükafatı yoxdur, tarixi roman janrında tariximizin təqdim olunması, öyrənilməsi ilə bağlı mükafat yoxdur. Halbuki bütün dünyada ədəbi mükafatlar həddən artıq çoxdur. İspandilli ədəbiyyatda “Servantes” (1976-cı ildə təsis edilən bu mükafatın laureatı 125 min avro mükafat alır – red.), fransızdilli ədəbiyyatda “Qonkur” (Fransanın ədəbiyyat sahəsində ən yaxşı roman üçün nəzərdə tutulan bu nüfuzlu mükafat-red.) mükafatı, Amerikada jurnalistika sahəsində Pulitser mükafatı (ABŞ-da ədəbiyyat, jurnalistika, musiqi və teatr sahəsində xidməti olan şəxslərə verilən mükafat – red.) mövcuddur. Bu mükafatların həm də ciddi maddi tərəfi var. Bu mükafatlar qalibi həm maddi cəhətdən dəstəklərir, həm də növbəti mərhələdə onun əsərləri daha böyük auditoriyaya çıxır, qonorarı artır. Sizin fikrinizcə, Azərbaycan ədəbi mühitində ədəbi mükafat defisiti var?

 

Zahid Sarıtorpaq: Mən belə fikirləşirəm ki, sizin sadaladığınız mükafatların kontekstində Azərbaycanda məhz maddi mükafat əlbəttə lazımdır. Mən bunu dəstəkləyirəm.

 

Fuad Babayev: Ədəbi mükafat azdır.

 

Zahid Sarıtorpaq: Yox dərəcəsindədir. “Qızıl Kəlmə” mükafatı (Mədəniyyət Nazirliyinin 2009-cu ildən etibarən təsis etdiyi və hər 2 ildən bir verilən ədəbi mükafat – red.) bu baxımdan istisnadır. Mənim şair dostum deyir bir mükafatı üç yerə bölüb verdilər. Bu nə qədər düzgündür? Yəni məbləğ bu qədər böyükdürmü ki, üç yerə də bölünsün. Dediyim odur ki, bu məsələyə dövlət səviyyəsində yanaşmaq olar. Elə mükafatlar təsis etmək olar ki, sırf maddi dəstək olsun. Mən ədəbi mükafatın mənəvi dəstəyinə inanıram, bu yazıçıya, şairə müəyyən dərəcədə stimul verə bilər.

 

Fuad Babayev: Mübariz müəllim, Siz də ədəbi mükafat defisitinin mövcudluğu fikri ilə razısınız?

 

Mübariz Örən: Ədəbi mükafat defisiti var. Bəziləri deyir ədəbi mükafat olmamalıdır. Amma mənim fikrimcə olmalıdır. Niyə olmasın ki?! Bunun hansı ziyanı var? Tutaq ki, mənim aldığım “Qızıl Kəlmə” (Mübariz Örən 2018-2019-cu illər üzrə nəsr nominasiyanda “Balıq gülüşü” kitabına görə “Qızıl Kəlmə” mükafatına layiq görülüb – red.) bədii mətn və sənətkarlığa görə verilən bir mükafatdır. Oradakı güclü və sanballı münsiflər heyətini heç kim şübhə altına almır. Mən mükafatın maddi tərəfini bir tərəfə qoyuram, bu mənim üçün həm də bir stimuldur.

Fuad Babayev: Mübariz müəllim, bu mükafat Sizə nə verdi? “Qızıl Kəlmə”ni aldıqdan sonra Sizin həyatınızda nə dəyişdi?

 

Mübariz Örən: Özüm üçün sanki bir mərhələni arxada qoydum, yaxşı mənada arxayınlıq oldu. Sizə deyim ki, mən bu mükafatı özümə halal sayıram. Məndən başqa nəsr nominasiyası üzrə Şərif Ağayar, poeziya nominasiyası üzrə Salam Sarvan, orijinaldan bədii tərcümə nominasiyası üzrə Vilayət Hacıyev və Seyfəddin Hüseynli mükafata layiq görülüblər. Bunlar hamısı çox layiqli adamlardır. Əgər nəsrdə tək Şərif Ağayara mükafat versəydilər də mən narahat olmazdım və Şərif də mənimlə görüşəndə dedi ki, mükafatı təkcə sənə versəydilər mən qətiyyən narahat olmazdım. Siz deyirsiniz mükafat qıtlığı var. Bəli, mükafatlar obyektiv şəkildə verilirsə çox olmalıdır. Bunlar hamısı yaradıcı adama stimul verir. Bəzən elə bir adama mükafat verirlər ki, gülməyə bilmirsən. Yəni əsl ədəbiyyatı yaradan adamlar kənarda qalır. Belə ədalətsizlik olanda mükafatlara qarşı mənfi fikir formalaşır.

Fuad Babayev: Mübariz müəllim, “Qızıl Kəlmə”ni alan yazıçıya nəşriyyatlarımız kitab çapı üçün müraciət edirlərmi və yaxud mükafat alan yazıçının daha cəsarətli şərtlər irəli sürmək imkanı yaranırmı?

 

Mübariz Örən: Elə bir təklif olmayıb, həm də mənim hazır əsərim də yoxdur. Amma münasibət əlbəttə dəyişəcək. Bu yaxınlarda İranda mənim romanım çıxacaq.

 

Fuad Babayev: Yəni Azərbaycan dilində əski əlifba ilə.

 

Mübariz Örən: Bəli. Bu Tehranda olacaq. Mən bildim siz nəyi nəzərdə tutursunuz. Bizdə mükafat alandan sonra tirajın fantastik dərəcədə artması, yüksək qonorar təklifləri təəssüf ki, yoxdur.

 

Zahid Sarıtorpaq: Mənim bayaq dediyim elə o idi. Mən mükafatın əleyhdarı deyiləm, mükafat verilsin, amma proses elə olmalıdır ki, yazçı onun xeyrini görə bilsin. Oxucu bilməlidir ki, mükafat obyektiv olaraq məhz bu yazıçıya verilib. Onsuz da yaradıcı mühit biləcək ki, bu adam o mükafata layiq idi, yoxsa yox. Sadəcə olaraq həmin yazıçının çiyninə bir minnət qoyulmamalıdır. Yəni o özünü minnətsiz hiss etməlidir və həmin mükafatdan bir stimul almalıdır ki, mən daha geniş oxucu auditoriyası qazanmaqdan ötrü çalışmalıyam. Belə olan təqdirdə yazıçının kitabları daha çox satılar və mənə elə gəlir ki, daha yüksək mükafatlara layiq olar.

 

Fuad Babayev: “Qızıl Kəlmə” Mədəniyyət nazirliyinin mükafatıdır. Sizin fikrinizcə, mükafatları kim təsis etməlidir?

 

Zahid Sarıtorpaq: Mənə elə gəlir ki, sırf dövlət qurumları maliyyə ayırıb hansısa mükafat təsis etməli deyil. Azərbaycanda mövcud olan çox nəhəng ictimai qurumlar, biznes sahələri belə bir mükafatı təsis etməlidir. Yeri gələndə rəsmi qurumları da öz əsərlərində tənqid edə bilməsi, haqq-ədalətin arxasında dayanması və gözükölgəli olmaması üçün yazıçı özünü heç nədən asılı hesab etməməlidir. Bizim ölkəmizdə şükürlər olsun ki, dövlətçiliyimizdə çox böyük irəliləyişlər var. Şair və yazıçılara, ümumiyyətlə insanlara münasibətdə ölkəmizdə çox böyük islahatlar gedir və bunu görməmək mümkün deyil. Amma mənə elə gəlir ki, ümumiyyətlə yazıçı bütün bu şeylərdən kənar olmalıdır. Onun kənarda olması üçün ona böyük bir təkan lazımdır. O təkanı da mənim fikrimcə, yazıçılara sırf azad, müstəqil təşkilatların təsis etdiyi mükafatlar verə bilər. Bildiyimiz kimi İngiltərədə, Fransada, Rusiyanın özündə dövlətdən aslı olmayan çoxsaylı ədəbi mükafatlar var.

 

Mübariz Örən: Zahid müəllimlə bir tərəfdən razıyam, digər tərəfdən mənim də öz fikrim var. Zahid müəllim deyir dövlət əgər yazıçıya mükafat versə yazıçının müstəqilliyinə xələl gələr. Ancaq xüsusən nəsrdə elə sahələr var ki, məncə ona bilavasitə dövlətin layihələr şəklində dəstəyi lazımdır. Tutaq ki, Azərbaycanın folkloru ilə bağlı, Azərbaycanın mifologiyası ilə bağlı, Azərbaycanın tarixi ilə bağlı, nağıllarla, dastanlarla bağlı hansısa böyük bir roman üzərində işləmək üçün şərait yaradılmalıdır. Mənim fikrimcə, hansısa formada bunun həlli tapılmalıdır. 5-10 yazıçı arasında mövzular bölünməlidir. Kimin hansı mövzu üzərində işlədiyi məlum olmalıdır. Mükafatların (“Qızıl Kəlmə” mükafatının təqdimatı – red.) təqdimat mərasimində mədəniyyət naziri də qeyd etdi ki, bizim folklorumuzu düşmənlərimiz daha yaxşı işləyərərək öz adlarına çıxırlar, biz isə kənardan baxa-baxa qalırıq. Əgər belədirsə, onda münbit şərait yaradın, əlyazmaların, kitabxanaların, arxivlərin qapılarını üzümüzə açın. Sən nə qədər istedadlı olsan da, yazıçının hərtərəfli böyük roman yazması çox çətin məsələdir. Mən arxivlərə getmək istəyirəm, kimdir məni arxivlərə buraxan. Qoy bütün tarixçilər, filoloqlar bizə kömək etsin və hər şey üzümüzə açıq olsun və biz də sanballı bir əsər qoyaq ortaya. Yaradıcı insan üçün mühit tapmaq ən böyük problemdir.

 

Zahid Sarıtorpaq: Siz deyənlər müsabiqə şəklində ola bilər. Məsələn folklorla bağlı 15 yazıçı arasında mükafat fondu olan müsabiqə keçirilsə iştirakçılar hansısa mövzuda ortaya əsər qoya bilər.

 

Mübariz Örən: Dediyim odur ki, hamı üçün xeyirli bir şey ola bilər. Bu baxımdan mən fikirləşirəm ki, dövlətin dəstəyi olmalıdır.

 

Fuad Babayev: Mükafatın istər maddi, istərəsə mənəvi nöqteyi-nəzərdən sanballılığı problemin bir tərəfidir. Başqa bir tərəf oxucu auditoriyasının ən sadə formada desək kitab almağa hazırlığıdır. Yəni oxucu həm maddi, həm də mənəvi cəhətdən hazır olmalıdır. Nəşriyyat sisteminin oturuşmuş fəaliyyət mexanizminə malik olması da önəmli amildir. Yeri gəlmişkən sovet dönəmində bütün bunların hamısı var idi. Kitabı plana düşən yazıçı və yaxud şair qonorarına bir maşının pulunu alırdı.

 

Zahid Sarıtorpaq: Təsəvvür edin ki, bu gün yazıçıya bir maşının pulunu verirlər. Bu ən azı 20 min manat olacaq. Mənim də dediyim odur ki, yazıçıya o səviyyədə ad yox, yəni stimul kimi maddi mükafat verilməlidir. Qoy bu adam bilsin ki, yazmaqdan başqa yolu yoxdur. Oxucunun canını televiziya şoularından qurtarmaq lazımdır. Ancaq şoulara baxan, heç nəyi oxumayan yeni bir nəsil yetişib, elə saytlar var ki, mənasız şeyləri paylaşıb insanların əxlaqını, dünyagörüşünü korlamaqla məşğul olurlar. Bunu darmadağın etməkdən ötrü yazıçılarla oxucuların arasında körpülər qurulmalıdır. Bu körpüləri qurmaqdan ötrü yazıçıya stimul verilməlidir. O oturub sırf yazısını yazmalıdır. Mayın əvvəlində mən Elxan Elatlı ilə birlikdə Şamaxıda keçirilən “Oxu günü” adlı tədbirdə iştirak edirdim. Orada biz geniş söhbət etdik. Elxan Elatlı dedi ki, mən yazdığım dedektiv əsərlərin hesabına dolanıram. Mən inanıram ki, bu həqiqətən də belədir. Çox yaxşıdır ki, dedektiv yazan bir yazıçı öz kitabının hesabına dolana bilir. Amma sırf bədii əsəsrlər yazan, sırf ədəbiyyat yaradan, sırf insanın psixologiyasını açan Mübariz Örən kimi yazıçılarımız nəyə görə öz əsərlərinin hesabına dolana bilməsin. Burada heç kimi qınamıram, burada kitab almadığı üçün qınanılası oxucu kütləsidir.

 

Fuad Babayev: Zahid müəllim, biz oxucunu niyə kitab almırsan deyib qınaya bilmərik. Ala bilmir, çünki pulu yoxdur.

 

Zahid Sarıtorpaq: Dedektiv əsəri almağa nə yaxşı pul tapırlar. Dedektiv nə deməkdir biz hamımız gözəl bilirik. Ümumiyyətlə ədəbiyyatda dedektiv deyilən bir janr yoxdur.

 

Fuad Babayev: Amma dedektivin Aqata Kristi, Artur Konan Doyl kimi korifeyləri var.

 

Zahid Sarıtorpaq: Onlar öz yerində, elə Azərbaycanda Çingiz Abdullayev onlardan heç geri qalan yazıçı deyil, elə Elxan Elatlının özü də dedektiv janrın ustalarından biridir. Ancaq mən sırf ədəbiyyatdan, psixoloji ədəbiyyatdan, fəlsəfi ədəbiyyatdan danışıram, tarixi əsərlərdən danışıram. Bunlarla oxucu arasında qurulmuş o baryerlər uçurulmalıdır. Televiziyalarda bütün ciddi verlişlər arxa plana keçib və ortalığa ancaq yemək bişirən, mahnı oxuyub-oynayan insanlar gəlib. Mən şəxsən otuz ildir Azərbaycan televiziyasına baxmıram. Mən Moskvada Qorki adına Ədəbiyyat İnstitutunda oxumuşam. Dilçilikdən bizə dərs deyən məşhur professor İvan İvanoviç Bezyazıçnıy hələ ötən əsrin 80-ci illərində bizə deyirdi ki, mənim balalarım televiziyaya baxmayın, o sizi bir yazıçı, şair kimi məhv edəcək. Çünki, televiziyada deyilənlərin hamısı saxtadır. O dövrdə elə bilirsiniz hər şey səmimi idi, o dövrdə o qədər saxtakarlıqlar var idi ki, adam dəhşətə gəlirdi. Mən deyərdim ki, bu gün bu sahələrdə səmimiyyət daha çoxdur, nəinki o dövrdə. İndiki dövrün şousu da özünə görə səmimidir. Mənə elə gəlir ki, həmin baryerlər nə vaxtsa aradan qalxmalıdır. Ondan ötrü hər hansı bir proqram lazımdır. Yazıçılara stimul verən mükafatlarla yanaşı, oxucuları ələ alan xüsusilə televiziya verilişləri olmalıdır. Televiziyalarda yazıçıların əsərləri haqqında müzakirələr getməlidir, ora alimlər, tənqidçilər, fəal oxucular cəlb olunmalıdır, fikirlər söylənməlidir ki, ədəbiyyatımız bir yerə çıxsın. II Dünya müharibəsində məğlub olmuş almanlar artıq 1955-ci ildə Avropada ən güclü iqtisadiyyata malik bir ölkəyə çevrilmişdi. Çünki ortalığa çox ciddi plan qoymuşdular. O plandan iki cümlə yadımdadır: “Güclü idman və güclü mütaliə. Xalqı xilas etsə bu iki şey xilas edəcək, yəni fiziki sağlamlıq və mənəvi sağlamlıq”. İdmançılarımızın beynəlxalq yarışlarda qələbəsi, ölkəmizdə gözəl yarışların keçirilməsi fiziki sağlamlığımıza sübutdur, ancaq mənəvi sağlamlıq mən deyərdim ki, yox dərəcəsindədir. Düzdür biz son vaxtlar kitab təqdimatına gedirik. Yeganə əlacımız odur ki, kitab təqdimatında 5-10 oxucu ilə, 5-10 yazıçı ilə görüşürük. Amma bu işləri geniş səviyyədə təşkil etmək olmazmı? İnstitutlardan tələbələr gətirmək olmazmı? Bu işləri dövlət səviyyəsində, nazirliklər səviyyəsində etmək olar. İnsanların səviyyəsini artırmaq üçün onlarda kitaba məhəbbət oyatmaq üçün belə görüşlərin təşkili, televiziya və radio verilişləri hər şeyi qaydasına qoyar. Elə ən böyük mükafat da budur.

 

Fuad Babayev: Ədəbiyyat agentliklərinin olmamasının hansı mənfi təsiri var? Tutaq ki, Mübariz Örənin və yaxud Zahid Sarıtorpağın öz əsərlərinin yayımı ilə məşğul olmağa vaxtı yoxdur və əslində olmamalıdır. Lakin o işlərlə məşğul olmaq lazımdır. Burada əsərlərin təkrar çapı, tərcümə və s. məsələlər var. Mükafatlarla yanaşı ədəbi agentliklərin olmamasını necə dəyərləndirirsiniz?

 

Zahid Sarıtorpaq: Biz bayaqdan o işlərin müstəqil şəkildə həyata keçməsindən danışırdıqsa, agentlik olanda artıq bu dövlət və yaxud hansısa bir fərdi agentlik səviyyəsində həyata keçiriləcək.

 

Fuad Babayev: Fərdi agentlik müəlliflə müqavilə bağlayaraq qarşılıqlı anlaşma müqabilində onun əsərlərinin çapı, yayımı, ekranlaşdırılması, xarici dillərə tərcüməsi, radioda səsləndirilməsi və s. məsələlərlə məşğul olmağı öz öhdələyinə götürür. Bu bizdə niyə yaranmır. Mən bilən Azərbaycanda belə agentlik yoxdur.

 

Mübariz Örən: Yoxdur. Ən böyük çətinliklərdən biri odur.

 

Fuad Babayev: Niyə yoxdur?

 

Zahid Sarıtorpaq: Mənəvi sağlamlıq yoxdur, bu onun təzahürüdür. Bu diqqətin şou aləminə yönəlməsinin əks tərəfidir. Sizin dediyiniz kimi o agentliklər qurulmalıdır. Bu agentliklər müəlliflərlə müqavilə bağlayaraq onların əsərlərinin təbliğatı ilə məşğul olmalıdır.

 

Mübariz Örən: Biz özümüz də haradasa buna şərait yaratmalıyıq. Elə o agentliklərin yaranması üçün bəlkə də ilk addımları özümüz atmalıyıq.

 

Zahid Sarıtorpaq: Mənə elə gəlir ki, ona güclü maddi təminat lazımdır. Güclü maddi təminatı da müstəqil qurumlar edə bilər.

 

Mübariz Örən: Tutaq ki, bir kəndli 9 ay işləyib ortalığa bir məhsul çıxarıb. Əgər o əlini əlinin üstünə qoyub bostanın qırağında otursa, kim gəlib onun məhsulunu alacaq? Amma son nəticədə itirən yenə kəndli olur, yəni bütün məhsulu batıb gedir. Sən 90 faiz əziyyət çəkmişdin, 10 faiz əziyyəti də çək. Heç olmasa ilk addımları at. Düzdür, biz etmirik. Amma edənlər var. Ad da çəkə bilərəm. Məsələn hörmət etdiyim Varis Yolçuyev öz əsərlərinin nəşri və çox yüksək səviyyədə təqdimatı ilə məşğul olur.

 

Zahid Sarıtorpaq: Əsas Azərbaycanda və Rusiyada.

 

Mübariz Örən: Rusiyada, Fransada, lap İngiltərədə nəşr etdirib. Bir nəfər, iki nəfər, üç nəfər bunu edəndən sonra ortaya çıxan agentliklər də bu bu işlə məşğul olacaq.

 

Təmkin Məmmədli: Perspektivli sahə kimi gündəmə gələcək.

Mübariz Örən: Bəli, ondan sonra. Yazıçının yaratdığı əsər sənin övladın kimidir. Uşaq kimi əsəri də boya-başa çatdırmaq, ərsəyə gətirmək lazımdır. Əsəri yaratmaqla deyil ki, əsərin dalınca sən düşməlisən, oxucunu da əslində özün tapmalısan. Yəni heç kim sənə gətirib oxucu verə bilməz. Düzdür, o ciddi əsərlər yəqin ki, özü oxucusunu neçə illərdən sonra tapır və ya heç tapmır.

 

Zahid Sarıtorpaq: Düz deyirsən, əsərin də taleyi var.

 

Mübariz Örən: Biz yazacağımız əsərin əvvəldən məhz hansı kütlə üçün nəzərə tutulduğunu fikirləşə bilmərik.

 

Zahid Sarıtorpaq: Biz daima nəsə etmək lazım olduğunu deyirik. Sadəcə olaraq bunu edən yoxdur, ortaya qoyan yoxdur ki, bunu mən etdim, arxamca gəlin. Bu bizdə yoxdur. Biz deyirik ki, etmək lazımdır.

 

Mübariz Örən: Hərə fərd şəklində öz yolunu tapsın, öz əsərini yaratsın. Bu o demək deyil ki, kollektiv şəkildə yığışıb qrup yaradaq, ondan sonra deyək ki, gəlin nəsə edək.

 

Zahid Sarıtorpaq: Biz ona hazır deyilik.

 

Mübariz Örən: Amma lazımdır. İndi siz kitabınızın rus dilinə tərcümə yollarını axtarırsınız. Əks təqdirdə, Rusiyada, rusdilli arealda Sizin əsərlərlə necə tanış ola bilərlər? Amma, yazıçıda o imkan yoxdur. Mən onu deyirəm ki, əgər artıq biz bu işə girmişiksə, onu yarımçıq qoymağın heç bir səmərəsi yoxdur.

 

Fuad Babayev: Bizim yazıçıların Azərbaycan dilində yazmağı və bizim Azərbaycan dilində oxumağımız elə bil ki, çox kiçik bir sərhəd müəyyənləşdirib.

 

Zahid Sarıtorpaq: 2 il bundan əvvəl 300 nüsxə tirajla nəşr olunan romanımın yenə haradasa 15-20-si qalıb. 300 kitab nə olan şeydir. İndi görün bizim toxunduğumuz sahə hansı fəlakətli gündədir. Çox bərbad bir vəziyyətdədir. Bu vəziyyətdən qurtulmaqdan örtü mən Mübariz müəllimin fikrini dəstəkləyirəm ki, gərək özümüz nəsə edək, özümüz ortalığa atılaq. Ancaq hansı şəkildə, necə? Bu mənim üçün qaranlıqdır. Ola bilər ki, mən onun bazar tərəfini, yayım tərəfini bilmirəm. Mənim “Dərdin sarı çəpkəni” romanım ilk dəfə 2014-cü ildə “Azərbaycan” jurnalında çap olundu və üstündən 2 il sonra 2016-cı ildə məni Qafqaz universitetinə tələbələrlə görüşə dəvət etdilər. Ülvü Babasoy adlı gözəl ədəbiyyat bilicisi var. Şəxsən tanış deyiləm, yazılarından çox xoşum gəlir. O mənə zəng edib dedi ki, sizi universitetdə “Dərdin sarı çəpkəni” romanının tələbələrlə müzakirəsinə dəvət edirik. Soruşdum ki, o romanı oxuyublar? Gülüb dedi ki, 2 ildir həmin romanı universitetdə tədris edirik. Professor Akif Hüseynov (ötən əsrin 60-70-ci illərində “Ulduz” jurnalının baş redaktoru olub-Z.S.), Ülvü Babasoy və universitet müəllimlərinin böyük bir zalda çıxışları oldu. Müəllimlər tələbələrə necə təlqin ediblərsə, romanı hamısı oxuyub. Təxminən 10-15 tələbə çıxış etdi. O qədər gözəl çıxışlar etdilər, o qədər mənalı təhlillər etdilər ki, düzü mən belə gözləmirdim. Yəni dediyim odur ki, müəllimlərdən çox şey aslıdır. Olmazmı ki, ali təhsil institutda biz yazıçılarla mütəmadi olaraq görüşlər keçirilsin. Bundan başqa Qızlar universitetində (Bakı Qızlar Universiteti – red.) tədris edilmək üçün əsərimin elektron variantını məndən istəmişdilər və mən də göndərdim. Amma, tədris edilib edilmədiyindən xəbərim yoxdur. Bu gün mənə elə gəlir ki, kitab yavaş-yavaş satılmağa başlayır, hiss olunur ki, müəyyən tərpəniş var.

 

Materialda godliteratury.ru  fotosundan istifadə olunub.

 

 

Hazırladı: Təmkin Məmmədli, Aydan Abaslı, 1905.az

 

Söhbət 31 may 2019-cu ildə baş tutub.