Ən asan iş təklif verməkdir. Bunu hamı bacarır. Özü də yaxşı olar ki, başın çıxmayan sahə ilə bağlı təklif verəsən. Ümumiyyətlə, əziz dostlar, öyrətmək olmasın, təklif verəndə əsas diqqəti təklifin özünə yox, səsinizin tembrinə, üzünüzün ifadəsinə və əlbəttə ki, baxışlarınıza yönəldin. Təcrübə göstərir ki, ağıllı görkəmlə verilən ən adi təklif, necə deyərlər elə-belə, işçi qaydada verilən ən əhəmiyyətli təklifə baxanda daha yaxşı qarşılanır. Və bir növ hörmətli olur.

İki-üç il bundan qabaq yaxın qohumlarımızdan biri oğlanlarına “kiçik toy” eləyirdi. Bizi də çağırmışdı. Getmişdik.

Neçə illər bundan əvvəl qəribə bir hadisə baş verib. Deməli, Bakının Keşlə kəndində Hacıqulu adında bir kasıb kişi yaşayırmış. Tənəkəçilik eləyirmiş. Ətraf kəndlərin sakinləri də gəlib bu kişinin düzəltdiyi qabları alırlarmış. Bu kişinin düzəltdiyi əsas qabın adı a hərfi ilə başlayıb, elə həmin hərflə də bitərmiş. (İnsafən o qabın adı elə indinin özündə də dəyişməyib)

Bir müddət bundan qabaq Bayılda, sonra deyəsən həm də Əhmədli tərəfdə sürüşmə halları var idi. (Əslində müxtəlif səciyyəli sürüşmələrə hər yerdə rast gəlmək olar, burada söhbət torpaq sürüşmələrindən gedir.) Həmin bu sürüşmə halları ortaya çıxanda sürüşən ərazilərdəki binalar da sürüşürdü və yaxud elə vəziyyətə düşürdü ki, sürüşsəydi ondan yaxşı olardı. Bu təbiətin sürüşdürdüyü torpaqlar və binalardır.

80-ci illərin ortalarında Bakı məktəblərində oxuyan oğlan uşaqlarından biri o birisinə nəyə görəsə salam verməyəndə, kinayəli “Nooolub alə, aton “QAZ-24” alıb?” sualı ilə qarşılaşa bilərdi.