Yurda sarı çəkir bizi xəyallar,
Vətəndən yaz, Vətəndən yaz, qardaşım!
Gözümüzdə çözələnir o yollar,

O yollarda itəndən yaz, qardaşım!
Vətəndən yaz, Vətəndən yaz, qardaşım!

Gecə-gündüz bizi o yurd haraylar,
Oğuzları Dədəm Qorqud haraylar,
İntiqama bizi Boz Qurd haraylar,
Düşmən üstə gedəndən yaz, qardaşım!
Vətəndən yaz, Vətəndən yaz, qardaşım!

Bu nə hikmət, nə möcüzə, sirr imiş?
İndi bildik Vətən bizə pir imiş,
Bir mahalın dərdi-səri bir imiş,
Dərdə-qəmə batandan yaz, qardaşım!
Vətəndən yaz, Vətəndən yaz, qardaşım!

Yurd həsrəti qəlbimizin qubarı,
Vətən idi millətimin vüqarı,

Qışa döndü ömrümüzün baharı,

Bu dünyanı qatandan yaz, qardaşım!
Vətəndən yaz, Vətəndən yaz, qardaşım!

Gözəl Jurnalistimiz Məmməd Nazimoğlu günlərin bir günü çayxanada əyləşib dostları ilə dərdləşirmiş. Bu zaman qonşu masadan bığ yeri təzəcə tərləmiş bir cavan həmsöhbətlərinə müraciətlə üçüncü romanı üzərində işləməyə başladığını söyləyir. Rəhmətlik bu “bəyanat”ı eşidib çox təəccüblənmişdi…

Sən qədər yox mənə heç  özgə mehriban, Xanəgah.
Bilmişəm qoynunu hər dərdimə dərman, Xanəgah.

Sənin tək güllər ilə şanlı bir  məkan Qubadır.
Hər gülün seyrinə dal, nəğməli dastan, Xanəgah.

23 avqust, 1514-cü il

QƏZƏL

Bir tərəfdən  qırdıranmış, öldürənmiş Çaldıran,
Başqa yandan türkü türkə güldürənmiş Çaldıran.

Qeyb olubdur türkə türkün rəhmi, insaf qeyb olub,
Ah, bu mənhus gündə tüğyan qaldıranmış Çaldıran.

Ömrü güllər tək açılmış şux cavanlar məhv olur,
Ömrü gül tək, bir çiçək tək solduranmış Çaldıran.

Əl kəsilmiş, qol üzülmüş, baş yarılmış qeyz ilən,
Əl kəsənmiş, qol üzənmiş, baş yaranmış Çaldıran.