نخستین مرحله تبعید آذربایجانی ها از آذربایجان غربی یعنی ارمنستان کنونی با اشغال گرجستان شرقی از سوی روسیه و سیطره روسها بر مناطق شمشدیل و لورو پمبک در نتیجه این اشغال شروع شده است.
در گزارش ژنرال لازرف ارسالی برای کنورینگ، فرمانده ارتش قفقاز، در تاریخ ۱۳ جولای سال ۱۸۰۱، آمده بود که حدود ۵-۶ هزار نفر از اهالی ترک ۱۴ روستای منطقه پمبک آن منطقه را ترک کرده و به خان نشینی ایروان پناه آورده اند. بعدها بخشی از ترکهای ولایت پمبک بدلیل عدم تمایل برای پذیرش اطاعت روسیه دست به شورش زده و در ماه ژوئن سال ۱۸۰۴ با حمایتهایی از اشرافیان پمبک بنامهای رحیم بیگ و سعید بیگ از منطقه متواری و به خان نشینی قارس پناهنده شده اند. ژنرال سیسانوف بارها خواستار استرداد آنها از محمد پاشا شده است.
در بهار سال ۱۸۰۴ دو هزار ارمنی بطور مخفیانه از اراضی خان نشینی ایروان فرار کرده و تحت حمایت روسها در آمده اند. آنها در لورو-پمبک اسکان داده شده اند. همان سال قشون روسها وارد شوریئل میشود. در تاریخ ۲۰ اکتبر سال ۱۸۰۵ سیسانوف و سلطان شورایل بنام بداق سندی را مبنی بر انتقال دایم شورایل به تابعیت روسیه را در شهر گنجه امضا میکنند. صرفا بعد از این حادثه دوره آوارگی ترکهای ساکن آن منطقه شروع میشود. بخشی از اهالی از تیره قره پاپاق روستاهای شورایل در نتیجه جنگ روس-ترک سال ۱۸۰۷ لانه و کاشانه خود را ترک گفته و در پاشانشینی گارس و خان نشینی ایروان پناهنده شده اند.
(واقف آرزومانلی، ناظم مصطفی، “صفحات سیاه تاریخ” (به زبان آذربایجانی)، باکو، سال ۱۹۹۸، ص ۱۸-۲۴)
