خاندان شدادیان که نقش برجسته ای در تاریخ نظامی-سیاسی آذربایجان و برخی کشورهای همجوار آن ایفا کرده از اواسط قرن دهم تا اواخر سده دوازدهم زمام امور را در امیر نشینهای گنجه، نخجوان، دوین و آنی در قفقاز جنوبی در اختیار داشته اند. محمد بن شداد بن قرطاق بنیانگذار کردتبار دودمان شدادیان با استفاده از ضعف دستگاه حکومتی دولت سالاریان و بدنبال وی هم پسرانش بنامهای ابوالحسن علی لشکری و فضول مبارزات خود برای تصرف سرزمینهای تحت امر سالاریان تشدید کردند. در سال ٩٧١ لشکری در سایه فعالیتهای برادرش فضول که آنموقع در خدمت سالاریان بوده، توانست به حاکمیت گنجه دست یابد. بدین ترتیب پایه های دولت شدادیان به مرکزیت شهر گنجه ریخته شد. بموجب عهدنامه یی که بدنبال محاصره ناموفق گنجه توسط ابراهیم از حاکمان سالاریان امضا شد بخش اعظم آران (بردعه، شمکیر، نخجوان و غیره) تحت سلطه شدادیان قرار گرفت. دولت شدادیان در سال ١٠٧٥ بدست سلجوقی ها سقوط کرد.
“دولتهای تاریخی آذربایجان”، باکو، سال ٢٠١٢، ص ٩٤
