بدنبال انقراض خاندان ارشاکیان بدست ساسانیان در اوایل قرن ششم زمینه برای پیدایش نهاد جدیدی تحت امر حاکمان ملقب به “شروانشاه” در سرزمین باستانی شیروان و دربین حوزه های شابران چای و گیلگیل چای فراهم شد. مرزهای شمالی آن دربند بوده است. در منابع تاریخی از اردشیر یکم (۲۴۱-۲۲۴) از پادشاهان ساسانی و بیشتر نیز از خسرو انوشیروان یکم (۵۷۹-۵۳۱) بعنوان بنیان گذاران این دولت نام .برده میشود. در این منابع نامی از نخستین نمایندگان شروانشاهان به میان نیامده است ذکر این نکته لازم میباشد که شروانشاهان در طول تاریخ در راه استقلال مبارزه کرده و کشور خود را عمدتا بصورت مستقل اداره کرده اند. ولی زمانیکه شیروان تحت اشغال قرار گرفته، آنها بعنوان مطیع و خراجگزار فاتحان عمل کرده اند. در عهد اعراب (قرن دهم و دوره های بعدی) سرحدات شیروان در شمال به دامنه های جنوب شرقی کوههای قفقاز رسیده و از گوشه جنوب غربی نیز رودخانه کور حد فاصل آن با آران و مغان بوده و در شمال غرب به رودخانه گانیخ (آلازان) و در شرق نیز به دریای خزر محدود بوده است. دولت شروانشاهان طی مدت ده قرن در راه استقلال خود مبارزات سرسختی انجام داده ولی بعد از سال ۱۵۳۸ عملا از صحنه خارج شده است. دولت شروانشاهان تحت ضربات صفویان -دولت نو ظهور و قدرتمند آذربایجان- سقوط کرد. شماخی پایتخت دولت شروانشاهان بوده است. در قرن دوازدهم باکو به اقامتگاه و در قرن پانزدهم نیز به پایتخت شروانشاهان تبدیل شد.
دولتهای تاریخی آذربایجان، باکو، سال ۲۰۱۲، ص ۷۲
