حدود صد سال است که لابی های ارمنی مشغول انتقال اطلاعات مأخوذه از منابع یکسویه، نادرست و در بسیاری از موارد نیز عمدا تحریف شده به جامعه جهانی هستند. امروزه مجالس و جوامع برخی کشورها حوداث مربوط به سال ۱۹۱۵ را با تکیه بر ادعاهای ارمنی ها بعنوان “نسل کشی” به رسمیت شناخته و این روند همچنان ادامه دارد.
متأسفانه ترکیه نیز تا ۱۸سال پیش در این باره سکوت اختیار و فکر میکرده که با گذشت زمان ارمنی ها از طرح این قبیل مسائل دست بر میدارند. ولی کاملا بر عکس، جوامع ارمنی در ایالات متحده آمریکا و سایر کشورها خود را در حول و محور این هدف همانند یک شرکت سازماندهی کرده و هزاران انسان برای تأمین معاش خود این کار را بعنوان حرفه خویش انتخاب کرده اند. جامعه ارمنی ادعاهای ساختگی در زمینه نسل کشی ارمنی را همواره در دستور کار نگه داشته است که هدف از این کار حفظ پیوندهای قومی بین ارمنی های ساکن در کشورهای مختلف جهان و همچنین سؤاستفاده از مطالبات غرامت و حتی ادعاهای ارضی بعنوان اهرم فشار بوده است.
اطلاعات یکسویه و کاملا بدور از واقعیت ها که در طول ۹۰ سال توسط جامعه ارمنی بوسیله رسانه های نوشتاری و الکترونیکی پخش میشده، طبیعتا آثار خود را بر جای گذاشته و ادعاهای کذب و نادرست به تدریج بعنوان تنها منبع ای برای حقیقت در برخی کشورها در آمده است.
اخیرا ارمنستان و جامعه ارمنی حوداث سال ۱۹۱۵ را بطور مکرر در دستور کار مجالس برخی کشورها قرا رمیدهند که مهمترین دلیلش هم این است که آنها تلاش میکنند بدین وسیله موضوعاتی از قبیل اشغال سرزمینهای آذربایجان بدست آنها و بوسیله سلاح های سنگین روسیه، آواره شدن نزدیک به یک میلیون آذربایجانی و مشکل قره باغ کوهستانی را از نگه دور بدارند. این استراتژی از روی برنامه و بصورت خیلی دقیقی اجرا میشود.
بدیهی است که ارمنستان و جامعه ارمنی به جد تلاش دارند تا به موضوع قتل عام ترکهای آذربایجان در ماههای مارس-آوریل سال ۱۹۱۵ و کشتار بیش از ۶۰۰ نفر- اکثریت آنها زنان و کودکان بوده- در جریان قلع و قمع شدن خوجالی در سال ۱۹۹۲ نیز سرپوش بگذارند.
دیگر وقت آن رسیده که جامعه جهانی امکان کشف حقایق از طریق منابع بیطرف را داشته باشد. از اینرو ترکیه و آذربایجان بایستی به این موضوع اهمیت خاصی قائل شده، از طریق ترجمه منابع تحریف و دست کاری نشده و نیز اسناد موجود در آرشیوهای کشورهای مختلف به زبانهای اصلی، امکان دستیابی جامعه جهانی به اطلاعات درست را فراهم سازد.
اگر ارمنستان و جامعه ارمنی از صحت و سقم اطلاعاتی که تا به امروز در اختیار جامعه جهانی قرار داده اند، اطمینان کامل دارد، در آنصورت چرا بایستی از مواجهه با اسناد، منابع و اسناد بایگانی محفوظ در روسیه، فرانسه، آلمان، انگلیس، آمریکا، ترکیه، ارمنستان و آذربایجان بیم داشته باشد؟ چرا آنها پیشنهاد ترکیه را مبنی بر بررسی این اسناد توسط کمیسونی متشکل از متخصصان تاریخ ترک، ارمنی و خارجی نفی میکنند؟
اگر ارمنستان و جامعه ارمنی نگران آشکار شدن حقایق در نتیجه یک مطالعه همه جانیه و بر ملأ شدن موضوع انتقال عمدی اطلاعات نادرست به جامعه جهانی نیستند، این پیشنهاد ترکیه را به چه دلیل نمیپذیرند؟
در بسیاری از نقاط جهان، ملتهایی که در یک منطقه و در همسایگی یکدیگر زندگی کرده اند، وارد جنگ های طولانی شده اند و حوادث فوق العاده غم انگیزی رخ داده است. جنگهایی که بین آلمانها و فرانسویها تا جنگ جهانی دوم بمدت صدها سال طول کشیده و مشقت های غیر قابل باوری برای هر دو ملت ببار آورده میتواند نمونه بارز این امر باشد.
آلمان و فرانسه از سالهای ۱۹۵۰ ببعد از صفحات مکدر تاریخ درس عبرت گرفته و توانسته اند روابط حسنه و حتی دوستانه یی بین خودشان ایجاد نمایند. خواسته هر دو طرف برای آشکار شدن حقایق و اصرار آنها در داشتن روابط حسن همجواری شرط اصلی تحقق این مهم بوده است.
ارمنستان برای داشتن روابط حسن همجواری با آذربایجان و ترکیه، جهت استقرار صلح و ثبات در قفقاز، بایستی قبل از هر چیز بدون هیچ قید و شرطی برخی مصوبات بین المللی را اجرا کرده، اراضی اشغالی آذربایجان را تخلیه کند، آوارگان به لانه و کاشانه خود برگردند و ایروان به حل و فصل مسالمت آمیز مناقشه قره باغ کوهستانی پاسخ مثبتی بدهد. استقرار صلح و روابط حسن همجواری به نفع ملت های همه این کشورها تمام خواهد شد. هیچ کشوری و از جمله ارمنستان حق ندارد این امید را در سر بپروراند که آذربایجان با اشغال یک پنجم اراضی خود و آواره گشتن قریب به یک میلیون شهروند خود آشتی میکند.
روسیه تزاری برای ایجاد یک منطقه حایل مسیحی نشین و تحت نظارت خود در مرزهایش با امپراطوری عثمانی که طول قرنها در شرایط جنگی با آن بوده، از قدیم سیاستهایی را با هدف افزایش تعداد اهالی ارمنی در قفقاز غربی اجرا میکرده است. ضمن کوچ دادن ارمنی ها به این مناطق تلاش بر آن شده تا موازنه جمعیتی به نفع ارمنی ها تغییر یابد. مناقشه قره باغ که در نتیجه سیاستهای مزبور بوجود آمده است بایستی راه حلی برای آن پیدا شود.
حقی کسکین
نماینده سابق مجلس آلمان
