Göylərdə sizin üçün maraqlı heç nə yoxdur…”

K.Abdulla. “Kölgə”

Könlünə alma düşdü, düşdü nədi, lap yeriklədi almaya…

Yatağından quş kimi qıvraq qalxdı. Köhnə daxmasının qapısı açıldıqca buzlaqlardan qaçaraq gecə-gündüz çağlayan Malka çayının qıjıltısı daha aydın eşidildi. Avqust işığında düz-dünyanı ağzına almış ucsuz-bucaqsız günəbaxanlığın şəffaf, dup-duru sarısı sinəsinə yağ kimi yayıldı. O, heç vaxt özünü belə gümrah hiss eləməmişdi. İllər sonra Duqlas Freşfildin ekspedisiyası təkrar bu dağlara dönüb, deyirdilər. Bir tərəfdən də Yesara Dionisovnanı görmüşdü yuxuda. Görmüşdü sağdı Yesara, bax, həmən bu günəbaxan səhrasının tən ortasında dayanıb ona əl eləyir. Yaman xoşbəxt görünürdü. Çöhrəsi şəfəq saçırdı. “Axır ki arzuna çatdın, Yexiya. Əvvəl-axır bu baş verməliydi. O zirvə sənindi!” – dedi və durduğu yerdə, təpədən dırnağa ağ-appaq tüklə örtülü həşəmətli bir varlığa çevrildi. “Sənə alma gətirə bilmədim, Yexiya, – elə bil səsi də kallaşdı. – Əvəzində Qar gətirdim. Daha sənə ölüm yoxdu!..”

Orxanla Şəmkirin küçələrini gəzirik. Hava sərt keçə kimi qara və soyuqdur.

– Bura ananın vətənidir – deyirəm, – mənim vətənimsə uzaqlardadır. Orxan soruşmur, mən özüm bunları ona danışıram. – Anan burda məktəbə gedib. O dey bax orda. Ancaq biz onunla Bakıda universitetdə tanış olmuşuq, sonra mən Moskvaya oxumağa getmişəm. Oradan ananın dalınca Şəmkirə gəlmişəm və anan onu sevdiyimə inanıb. Bura mənim qaldığım mehmanxanadır. Əvvəllər burda park yox idi. Sonradan tikilib.

(hekayə – triptix)

1. QAÇIŞ

Sanki ayaqları yerdən üzülmüşdü. Uzaqda, yerlə göyün kəsişdiyi yerdə, çəhrayı bir zоlaq vardı və nədənsə dayçaya elə gəlirdi ki, həmin çəhrayı zоlağın о biri üzündə tоzanaq qоparıb sоnsuzluğa çapan dəlisоv bir ilxı var. Hərdən оnun qulağına о dəlisоv ilxıdakı atların – о atların hamısının rəngi qızılı idi – kişnərtisi gəlirdi. Dayça indi о kişnərtinin, о hayqırtının havasına çapırdı.

Tələm-tələsik «Suliko» restoranını tərk edib, paytaxt meriyasının arxasından üzü yuxarı Sololaki küçəsina çıxdıq. Uçümüz də başı aşağı, sürətlə addımlayırdıq. İyun ayının nəfəsboğan bürküsündon əsər-əlamət duyulmayan Tiflisin sərin axşamında kəlmə kəsməyə xəsislik edirdik.

Dağlarında axdı sular xumar-xumar,

Gəzdi sözün, şan-şöhrətin diyar-diyar.

Çəmənlərin şəfəq əmdi  hər ilk bahar

Lalələrin yanağından Azərbaycan.

Vətən alov etsin odunu sənin,

Böyü bu torpaqla,

bu yurdla öyün.

Mən Araz qoydum ki, adını sənin

Evimdə Arazı çağırım hər gün.