(hekayə – triptix)

1. QAÇIŞ

Sanki ayaqları yerdən üzülmüşdü. Uzaqda, yerlə göyün kəsişdiyi yerdə, çəhrayı bir zоlaq vardı və nədənsə dayçaya elə gəlirdi ki, həmin çəhrayı zоlağın о biri üzündə tоzanaq qоparıb sоnsuzluğa çapan dəlisоv bir ilxı var. Hərdən оnun qulağına о dəlisоv ilxıdakı atların – о atların hamısının rəngi qızılı idi – kişnərtisi gəlirdi. Dayça indi о kişnərtinin, о hayqırtının havasına çapırdı.

Tələm-tələsik «Suliko» restoranını tərk edib, paytaxt meriyasının arxasından üzü yuxarı Sololaki küçəsina çıxdıq. Uçümüz də başı aşağı, sürətlə addımlayırdıq. İyun ayının nəfəsboğan bürküsündon əsər-əlamət duyulmayan Tiflisin sərin axşamında kəlmə kəsməyə xəsislik edirdik.

Dağlarında axdı sular xumar-xumar,

Gəzdi sözün, şan-şöhrətin diyar-diyar.

Çəmənlərin şəfəq əmdi  hər ilk bahar

Lalələrin yanağından Azərbaycan.

Vətən alov etsin odunu sənin,

Böyü bu torpaqla,

bu yurdla öyün.

Mən Araz qoydum ki, adını sənin

Evimdə Arazı çağırım hər gün.

Geyib əskər paltarını, silahlandı qəhrəman,
Onun polad sinəsinə sığışmadı ürəyi.
Dayan! – deyib, yaxın gəldi, öpdü onun alnından
Yay gününün xoş səhəri, bir da dağlar küləyi.
– Ana! Getdim salamat qal! – deyib öpdü qarını.

Heydər Baba, ildırımlar şaxanda,
Sellər, sular şaqqıldayıb axanda,
Qızlar ona səf bağlayıb baxanda,
Salam olsun şövkətizə, elizə,
Mənim də bir adım gəlsin dilizə.